Γράφει η Ιωάννα Παυλίδου
Τις βλέπεις να γελάνε δυνατά, να πειράζουν η μία την άλλη, να φαίνονται άτρωτες.
Να βγαίνουν, να φωτογραφίζονται, να λένε «όλα καλά».
Κι όμως… πολλές φορές δεν είναι αυτό που νομίζεις.
Κάθε χαμόγελο έχει πίσω του μια ιστορία.
Κάθε γέλιο, μια προσπάθεια να κρατηθεί όρθια.
Γιατί αυτές οι γυναίκες —οι φίλες μου— είναι φως, αλλά κουβαλούν και σκοτάδι.
Ξέρουν να γελάνε ακόμα κι όταν τους καίει ο κόσμος.
Ξέρουν να στηρίζουν, ακόμα κι όταν μέσα τους τρίζουν όλα.
Μια απλή φράση τους, ένα βλέμμα, μια σιωπή,
είναι συχνά πιο δυνατό από χίλια λόγια.
Κι αν τις δεις να σωπαίνουν, μη νομίζεις πως δεν έχουν τι να πουν.
Απλώς ξέρουν ότι η αξιοπρέπεια καμιά φορά λέει περισσότερα απ’ τα παράπονα.
Είναι οι άνθρωποι που θα τρέξουν δίπλα σου πριν καν τους το ζητήσεις.
Θα σε μαζέψουν απ’ τα κομμάτια σου και θα σε ξαναστήσουν.
Και μετά θα κάνουν πλάκα για να μη σε δουν να πονάς.
Γι’ αυτό είναι η δύναμή μου. Όχι γιατί είναι τέλειες,
αλλά γιατί ξέρουν να στέκονται, ακόμα και πληγωμένες.
Κι αν καμιά φορά χαθούν, αν απομακρυνθούν, αν σωπάσουν —
μην τις παρεξηγήσεις.
Ίσως να δίνουν τη δική τους μάχη.
Ίσως να μην έχουν πια φωνή, αλλά σε νιώθουν ακόμα.
