Οι ονειροπόλοι άνθρωποι είναι πουλιά… κι ουρανούς λαχταράνε!

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος

Κάποιος κάποτε μου είπε, πως οι άνθρωποι δεν μπορούν να πετάξουν, πως οι άνθρωποι έχουν φτιαχτεί για να μένουν κολλημένοι στην γη. Κάποιος, κάποτε μου είπε, ότι ο ουρανός είναι μόνο για τα πλάσματα που έχουν φτερά κι ότι εγώ θα τον κοιτώ ανήμπορος και ποτέ μα ποτέ, δεν θα να τον φτάσω. Μου είπε ο αθεόφοβος, πως οι ορίζοντες φτάνουν μέχρι εκεί που το μάτι μου βλέπει και πως τα όνειρα πάντα διαρκούν ως το πρωί κι ύστερα, χάνονται μες την βοή και στον συρφετό της μέρας.

Μου είπε ακόμα, δίχως καθόλου να ντραπεί, ότι η ζωή είναι για τους ρεαλιστές κι ότι οι ονειροπόλοι δεν έχουν καμία τύχη σε τούτη την ζωή. Κι εγώ τότε θύμωσα μαζί του και του απάντησα, πως τον λυπάμαι πολύ! Του είπα, κοιτώντας τον ευθεία στα νεκροζώντανα μάτια του, πως όλοι οι ελεύθεροι οι άνθρωποι, έχουν ψυχές μέσα τους, που είναι πουλιά κι ότι έχω κάνει χιλιάδες ταξίδια με της ψυχής τα φτερά! Του είπα, ότι μια φορά ταξίδεψα με ένα τραγούδι όμορφο, που μιλούσε για έρωτα και για το πως δυο άνθρωποι γίνονται ένα.

Με μια ωραία εικόνα ταξίδεψα επίσης, που είχε για βασίλισσα τη θάλασσα κι έναν ουρανό από πάνω για στέμμα της. Ταξίδεψα, κοιτώντας δυο παιδιά που ήταν αγκαλιασμένα και που μιλούσαν για αγάπη και έλαμπαν ολόκληρα, σαν φεγγάρια ολόγιομα που θαρρείς το ένα σιμώνει με το άλλο. Με ένα ζευγάρι που κοιταζόταν στα μάτια και χανόταν ο ένας μέσα στο βλέμμα του άλλου, ταξίδεψα. Και μια νύχτα αλήτισσα, φίλε μου, έκανα το πιο μακρινό μου ταξίδι, όταν μου είπαν “είσαι δικός μου” και το εννοούσαν πέρα για πέρα…

Γιατί οι ονειροπόλοι οι άνθρωποι φίλε μου, είναι εκείνοι που κάνουν τούτο τον κόσμο καλύτερο, που τον κάνουν να αντέχεται από την ασχήμια του. Είναι εκείνοι, που στους εαυτούς τους ανήκουν, όμως, ψάχνουν επίμονα να ενωθούν με ένα όνειρο, για να φτάσει η ψυχή τους ψηλότερα. Είναι εκείνοι, που δεν τους αντέχουν τους βάλτους, που δεν τα μπορούν τα ρηχά, που δεν τα φοβούνται τα ύψη, γιατί είναι πουλιά κι ουρανούς λαχταράνε!