Γράφει η Ρένα Σταυροπούλου
Ξεκινάς χαλαρά. Δε θες δεσμεύσεις, δε θες υποχρεώσεις, δε θες τίποτα που να σε βαραίνει. Λες στον εαυτό σου πως δεν είναι ανάγκη να κολλάς, πως μπορείς να το κάνεις χωρίς να μπλέξεις συναισθηματικά. Μια νύχτα, ένα φιλί, ένα άγγιγμα που δε θα σημαίνει τίποτα το επόμενο πρωί.
Και στην αρχή, λειτουργεί. Είναι εύκολο. Είναι απελευθερωτικό. Είναι αυτό το μικρό, εφήμερο παιχνίδι που σου επιβεβαιώνει ότι ακόμα μετράς, ότι ακόμα μπορείς να έχεις ό,τι θες, όποτε το θες.
Μέχρι που… δε λειτουργεί.
Μέχρι που ξυπνάς μια μέρα και καταλαβαίνεις ότι κάτι λείπει. Μέχρι που πιάνεις τον εαυτό σου να μη θυμάται το όνομα του ανθρώπου που μόλις βγήκε από το κρεβάτι σου. Μέχρι που αρχίζεις να νιώθεις άδειος, παρόλο που το σώμα σου είναι γεμάτο από αγγίγματα.
Γιατί η αλήθεια είναι πως οι ξεπέτες φθείρουν. Όχι απαραίτητα από μόνες τους, αλλά από την επανάληψή τους. Από το ότι αντικαθιστούν την πραγματική επαφή με κάτι επιφανειακό. Από το ότι σε βάζουν σε έναν φαύλο κύκλο όπου όλα μοιάζουν ίδια.
Μην παρεξηγηθούμε. Δε λέω ότι το σεξ χωρίς δεσμεύσεις είναι λάθος. Ούτε ότι πρέπει κάθε φορά να υπάρχει συναίσθημα. Υπάρχουν στιγμές που το χρειάζεσαι, που το γουστάρεις, που είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να κάνεις για τον εαυτό σου.
Αλλά όταν γίνεται συνήθεια, όταν αρχίζει να καλύπτει κενά αντί να δημιουργεί εμπειρίες, τότε γίνεται πρόβλημα. Τότε σε φθείρει.
Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει το συναίσθημα. Τίποτα δε συγκρίνεται με εκείνη την αίσθηση του «σε θέλω και σε νιώθω». Μπορείς να γεμίσεις τις νύχτες σου με σώματα, αλλά αν δεν υπάρχει κάτι παραπάνω, τότε τι πραγματικά γεμίζεις;
Ξέρω πως είναι πιο εύκολο να πεις ότι δεν έχεις χρόνο, ότι δε θες μπλεξίματα, ότι έτσι είναι πιο απλό. Ξέρω πως το συναίσθημα τρομάζει και το βραχυπρόθεσμο μοιάζει πιο ασφαλές.
Αλλά κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα κουραστείς. Θα θελήσεις κάτι που να μη χρειάζεται να ξεκινάει από την αρχή κάθε φορά. Θα θελήσεις να κοιτάξεις κάποιον στα μάτια και να νιώσεις ότι υπάρχει κάτι εκεί.
Και τότε θα καταλάβεις πως οι ξεπέτες φθείρουν, όχι επειδή είναι λάθος, αλλά επειδή δεν αφήνουν χώρο για κάτι πραγματικό.