Γράφει η Εύα Καρρά
Ξέρεις τι δύσκολο πράγμα είναι να νοιάζεσαι; Να νοιάζεσαι πραγματικά, με την καρδιά σου να ανοίγει σαν βιβλίο και να αφήνεις τον άλλον να διαβάσει κάθε λέξη. Είναι ρίσκο, ξέρεις. Ρίσκο να δώσεις το χρόνο σου, τη σκέψη σου, τη φροντίδα σου. Και πιο πολύ, ρίσκο να αφήσεις την ψυχή σου εκτεθειμένη.
Αλλά ξέρεις τι ακόμα πιο δύσκολο; Να μη σε νοιάζει. Όχι με την έννοια της αδιαφορίας. Όχι! Αλλά με την έννοια της απόστασης που πρέπει να βάλεις όταν το “νοιάζομαι” γίνεται βάρος. Όταν το “νοιάζομαι” γίνεται ένα βαρίδι που τραβάει μόνο εσένα στο πάτο.
Γιατί να στο πω αλλιώς; Δεν γίνεται να δίνεις σε κάποιον τον εαυτό σου και να μην κρατάς κάτι για σένα. Δεν γίνεται να κουβαλάς όλα τα βάρη του κόσμου επειδή κάποιος δεν μπορεί να τα διαχειριστεί μόνος του. Δεν γίνεται να νοιάζεσαι πιο πολύ απ’ όσο νοιάζεται ο άλλος για τον εαυτό του.
Μάθε λοιπόν την τέχνη του ισορροπείν. Να νοιάζεσαι, αλλά να μη σε νοιάζει όταν το νοιάξιμο γίνεται φυλακή. Να φροντίζεις, αλλά να ξέρεις πότε να σταματάς. Να αγαπάς, αλλά να μην ξεχνάς να αγαπάς τον εαυτό σου πρώτα.
Γιατί, ξέρεις κάτι; Η ζωή δεν είναι για να τη ζεις με ενοχές. Ούτε για να χάνεσαι σε ξένους λαβύρινθους. Είναι για να μαθαίνεις πότε να δίνεις και πότε να φεύγεις. Να λες, “ναι, σε νοιάζομαι, αλλά όχι εις βάρος μου.”
Και να θυμάσαι: όποιος σε κάνει να νιώθεις πως το νοιάξιμό σου είναι δεδομένο, δεν το αξίζει. Και όποιος δεν σε νοιάζεται όπως εσύ, δεν χρειάζεται να έχεις δεύτερες σκέψεις.
Κράτα λοιπόν την καρδιά σου ανοιχτή, αλλά τα μάτια σου πιο ανοιχτά.