Να θυμάσαι, σ’αγάπησα..

Γράφει ο Άρης Γρηγοριάδης

Είσαι όλα μου τα “δεν μπορώ” που έγιναν πραγματικότητα. Για χρόνια ό,τι δεν μπορούσα, το έκανα, το πέρασα, το έζησα.
Ένα ένα τα μέτρησα κι ήθελα να στα πω.
Όλα εκείνα που δεν μπορούσα μα τα έκανα, μόνο και μόνο για εκείνο το χαμόγελό σου. 
Και τώρα κοίτα μας.
Κοίτα μας να στεκόμαστε απέναντι ο ένας από τον άλλο και να αραδιάζουμε “κατηγορώ” και “φταις”. 
Μου φταις.
Σου φταίω.
Μου έκανες.
Σου έκανα.
Μου είπες.
Σου είπα.

Κάποτε οι διάλογοί μας, ήταν..
Σε αγαπώ
Σε θέλω
Μου λείπεις
Σε ζητάω

Μα τώρα πέρασε αυτό. Ξεχάστηκε.
Κάπου αφήσαμε τα “σ’αγαπώ”, κάπου και τα “σε θέλω”. 
Κάπου αφήσαμε και τους εαυτούς μας, κάπου αφήσαμε και όλα όσα μας έφεραν στο “μαζί”.
Και τώρα;
Τώρα θα σε αφήσω να απαριθμήσεις μόνη σου τα κατηγορώ σου, κι όλα όσα ήθελες να είχα μπορέσει. 
Εγώ κουράστηκα.
Κουράστηκα να μου φταις, κουράστηκα να πονάμε.
Κουράστηκα να μην είσαι άλλο πια εκείνο το καταφύγιό μου. 

Να θυμάσαι, σ’αγάπησα..