Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Έχει και η ευτυχία τα όριά της. Έχει και η χαρά τις στιγμές της.
Ρε αδέρφια, κάπου έχουμε μπλέξει την θετική σκέψη με μια επιβολή χαράς και ευτυχίας, που οριακά γίνεται τοξική.
“Όλα γίνονται για κάποιο λόγο”, “πάρε το μάθημα”, “μην στεναχωριέσαι, χαλάς την δόνησή σου”, “να είσαι χαρούμενος που σου συνέβη”.
Φράσεις κλισέ, που κινούνται τον τελευταίο καιρό, μεταξύ coaches, quotes και podcasts.
Ναι, είναι υπέροχο να βρίσκεις το καλό σε ό,τι και να σου συμβαίνει.
Είναι υπέροχο να ψάχνεις εκείνη τη μια χαραμάδα που θα βάλει φως στο σκοτάδι και στα γκρεμίδια.
Εδώ όμως υπάρχει κι ένα μεγάλο “αλλά”.
Είναι λογικό και να στεναχωριέσαι και να θλίβεσαι και να πέφτεις ψυχολογικά.
Είναι λογικό να ζεις σε όλη την γκάμα των συναισθημάτων.
Έχουμε φτάσει στο σημείο να μην τολμάμε να πούμε ότι δεν είμαστε καλά, ότι δεν έχουμε τα κέφια μας, κι αμέσως υπάρχει ο αντίλογος.
“Να είσαι ευγνώμων..”
Ναι ρε παιδιά, ευγνώμων μπορείς να είσαι, αλλά μπορείς και να στεναχωριέσαι, μπορείς και να νιώθεις όλα τα συναισθήματα, χωρίς να γίνεσαι αγνώμων προς τη ζωή κι όσα σου δίνει.
Λίγο να βάλουμε ένα μέτρο στον φασισμό της χαράς;
Ζούμε σε μια καθημερινότητα, γεμάτη ενοχές, δεν χρειάζεται να φορέσουμε άλλη μια, για τις στιγμές που δεν μπορούμε να νιώσουμε χαρά, γιατί απλά, όσα ζούμε δεν μπορούν να μας εμπνεύσουν τη χαρά.
Αφήστε μωρέ τους ανθρώπους να είναι άνθρωποι κανονικοί και να μπορούν να λένε χωρίς ενοχές όσα νιώθουν, να μπορούν να νιώθουν χωρίς να ντρέπονται που δεν πάνε με το “ρεύμα της εποχής”.
Καλημέρα, είπαμε;