Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Μόνος κριτής, ο χρόνος αγάπη μου. Εκείνος δεν χαρίζεται σε κανέναν. Δεν τον ξεγελάς με μεγάλα λόγια, ούτε τον εξαγοράζεις με δεύτερες ευκαιρίες. Ο χρόνος σε ξεγυμνώνει. Παίρνει τη βιτρίνα σου, τα «θα δεις» και τα «θα αλλάξω», και τα πετάει στο πάτωμα. Και τότε μένει μόνο η αλήθεια σου. Αυτή που κάποτε έκρυβες πίσω από δικαιολογίες και ωραία προσωπεία.
Εσύ έπαιξες καλά τον ρόλο σου. Το παραδέχομαι. Έπεισες και μένα για λίγο, πως ήσουν εκεί. Πως ήσουν αυτός που ήθελε, που ένιωθε, που μπορούσε. Ένα χειροκρότημα σου αξίζει — για την ερμηνεία, όχι για το περιεχόμενο. Γιατί στο τέλος, δεν έχει σημασία τι λες, αλλά τι μένει όταν οι λέξεις τελειώσουν. Κι εσύ, όταν τελείωσαν, εξαφανίστηκες.
Ξέρεις, κάποτε φοβόμουν το τέλος. Τώρα το σέβομαι. Γιατί κουβαλάει μέσα του μια αλήθεια που κανένα «γιατί» δεν μπορεί να σβήσει. Ο χρόνος αποκαθιστά τα πάντα, αργά αλλά δίκαια. Σου δείχνει ποιος ήταν για λίγο και ποιος ήταν αληθινά. Και μέσα σε αυτό το “αργά”, βρίσκεις κι εσύ την ψυχραιμία σου. Δεν θες πια να εξηγήσεις, δεν θες να δικαιωθείς. Θες απλώς να κοιτάς πίσω και να χαμογελάς χωρίς θυμό.
Ο χρόνος είναι ο μόνος που δεν παίρνει θέση. Δεν αγαπά, δεν εκδικείται. Απλώς καταγράφει. Και μια μέρα, όταν νομίζεις πως όλα ξεχάστηκαν, έρχεται και σου δείχνει το αποτέλεσμα. Κι εκεί, δεν έχει πια λόγια, ούτε δικαιολογίες. Μόνο καθρέφτες.
Εγώ δεν κρατάω κακία. Κρατάω μνήμη. Γιατί μέσα από εσένα, έμαθα πως δεν φταίει πάντα ο άλλος. Φταίει που μερικές φορές πιστεύουμε στους ρόλους, αντί στους ανθρώπους.
Μόνος κριτής, ο χρόνος αγάπη μου.
Και πίστεψέ με, εκείνος δεν ξεχνά.
