Μπλέξαμε σε έναν έρωτα, τόσο διαφορετικό, όσο εσύ! 

Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης

“Δεν είναι να μπλέκουμε εμείς οι δυο” μου είπες κι εγώ σου γέλασα γιατί είχαμε ήδη μπλέξει.
Είχαμε μπλέξει γιατί ήσουν διαφορετική. Δεν είχες τίποτα εύκολο πάνω σου. Τίποτα στρογγυλεμένο.
Γωνίες που έκοβαν σαν μαχαίρι οι ματιές σου και το άγγιγμά σου διστακτικό, σαν να μην το άφηνες να παραδοθεί.
Ο τρόπος που παρατηρούσες τους ανθρώπους γύρω σου, ο τρόπος που χαμογελούσες, ο τρόπος που περπατούσες και χανόσουν, σε έκαναν διαφορετική.
Άκουγες τους ανθρώπους να μιλάνε κι όταν οι λέξεις τους δεν σε κάλυπταν ταξίδευες με το μυαλό και χανόσουν σε κόσμους δικούς σου, χωρίς παρείσακτους.
Μυαλό ανοιχτό, καρδιά κλειστή μου έλεγες, κι αυτό ήξερα πως ήταν η αλήθεια σου.
Γι’αυτό δεν στόχευσα ποτέ στην καρδιά σου.
Το μυαλό σου θέλησα να κατακτήσω πριν σε διεκδικήσω. Πριν σου ζητήσω.
Αυτό το μυαλό που δεν ενθουσιαζόταν με τίποτα τετριμμένο, αλλά αναζητούσες τα απλά και τα ξεχασμένα όπως έλεγες.
Διαφορετική πάστα, ξεχωριστή..
Από εκείνες που αν τις ερωτευτείς, δεν μπορείς να ξεφύγεις.
Κι έτσι μπλέξαμε σε έναν έρωτα παρά τις προειδοποιήσεις σου.
Παρά τα σήματα κινδύνου που εξέπεμπες.
Μπλέξαμε σε έναν έρωτα, τόσο διαφορετικό, όσο εσύ!