Γράφει η Λέλα Σακήλια
Θα μπορούσα να φύγω. Να σηκωθώ, να κλείσω την πόρτα πίσω μου και να μην κοιτάξω ποτέ ξανά πίσω. Οι λόγοι είναι εκεί, μετρημένοι, ξεκάθαροι. Οι στιγμές που με πλήγωσες, τα λόγια που είπες χωρίς να τα σκεφτείς, η απόσταση που βάζεις όταν σε χρειάζομαι πιο κοντά από ποτέ.
Όλα φωνάζουν «φύγε». Οι φίλοι μου, ο καθρέφτης μου, ακόμα και οι σκέψεις μου όταν πέφτω να κοιμηθώ. Όλα. Κι όμως, υπάρχει ένας λόγος που με κρατάει. Ένας μόνο.
Έρωτας.
Ο έρωτας που δεν μπορεί να εξηγηθεί. Που κάνει τα λάθη σου να μοιάζουν μικρότερα από ό,τι είναι. Που με κάνει να σε κοιτάζω και να ξεχνάω τον θυμό, τον πόνο, ακόμα και την περηφάνια μου. Είναι αυτό το συναίσθημα που δεν ακούει τη λογική. Που με κάνει να μένω, ακόμα κι όταν ξέρω πως ίσως θα έπρεπε να φύγω.
Δεν είναι ότι δεν βλέπω την αλήθεια. Ξέρω καλά τα ελαττώματά σου. Ξέρω πως δεν είσαι τέλειος. Μα ξέρω και κάτι άλλο: ότι ο έρωτας ποτέ δεν ήταν λογικός. Δεν είναι κάτι που μπορείς να ζυγίσεις. Είναι αυτό που νιώθεις στο βάθος της καρδιάς σου, όταν όλα τα άλλα σου φωνάζουν να σταματήσεις.
Γι’ αυτό μένω. Όχι γιατί δεν μπορώ να φύγω. Αλλά γιατί, όσο και αν μου δίνεις όλους τους λόγους να το κάνω, μου δίνεις κι έναν που βαραίνει πιο πολύ από όλους τους άλλους μαζί.
Κι αυτός ο ένας, λέγεται έρωτας. Και όσο υπάρχει, όσο με γεμίζει, όσο με κρατάει ξύπνια τη νύχτα, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Μένω. Γιατί ο έρωτας, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, αξίζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
