Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.
Πάμε.
Είμαι έτοιμη πια να βουτήξουμε.
Δεν θα βάλω μάσκα, δεν θα κλείσω τα μάτια μου.
Θα πάρω μια μεγάλη ανάσα και θα βουτήξω μέσα σου.
Δεν θα κρατήσω κανένα στεγανό. Δεν θα πάρω μέτρα ασφαλείας.
Δεν θα προσπαθήσω να αντέξω πιο πολύ απ’ όσο κρατάει το οξυγόνο μου.
Μα τι λέω;
Εσύ είσαι το οξυγόνο μου.
Γι’αυτό αντέχω να την κάνω αυτή τη βουτιά.
Βουτάω και σβήνω από πάνω μου χρόνια, ανθρώπους, στιγμές, μνήμες.
Βουτάω μέσα σου και με εξαγνίζω.
Σβήνω λάθη, δικά σου και δικά μου.
Κλείνω πληγές και φιλάω προσεκτικά κάθε σημάδι σου.
Κάθε μικρή ρωγμή. Κάθε χαρακιά.
Φτάνει τώρα.
Πρέπει να φύγω.
Κλείνεις σιγά σιγά το οξυγόνο.
Δεν μου δίνεις άλλο, μου λες με τον τρόπο σου πως πρέπει να φύγω.
Δώσε μου μια στιγμή ακόμα.
Μια ακόμη βουτιά, μέχρι το πιο σκοτεινό σημείο.
Εκείνο το από χρόνια ανέγγιχτο. Το ρημαγμένο από ανθρώπους, θεούς και δαίμονες.
Εκεί. Θα κάτσω λίγο εδώ. Ήσυχα, δεν θα σ’ενοχλήσω.
Δεν θα ρωτήσω. Δεν θα ζητήσω.
Θα μείνω εκεί, στην ησυχία του βυθού σου και θα τα αφήσω όλα πίσω μας.
Θα είσαι εσύ κι εγώ. Εγώ καθισμένη στην γωνιά μου. Πάντα εκεί.
Και θα πάρουμε δύναμη.
Εσύ θα μείνεις στην ζωή σου. Εγώ θα αναδυθώ.
Κι όπως θα ανεβαίνω, θα μπερδεύονται τα δάκρυα με το νερό, θα γίνονται ένα κι έτσι θα μπορώ να χαμογελάω και να ξεγελάω. Ξανά.
Μια βουτιά μέσα σου, όλη μου η ζωή.
Εκεί θα γυρνάω. Εκεί θα σ’αναζητάω. Εκεί θα υπάρχω.
Μέσα σε μια βουτιά.
Και στην ησυχία της θάλασσας, όταν θα γίνεσαι ένα μαζί της, θα με ακούς να σου λέω… Amor Fati.
LoveLetters