Γράφει ο Nickolas M.
Τελικά σε υποτίμησα. Δεν το έδειξες από την αρχή και νόμισα ότι έλεγχα την κατάσταση. Αλλά να που τα πράγματα ήταν διαφορετικά τελικά. Έπαιξες αριστοτεχνικά με το υποτίθεται, καλοακονισμένο μου μυαλό, που όλα τα ανέλυε και έβρισκε τις λύσεις.
Με έβαλες σε ένα εντελώς δικό σου καλούπι, εμένα που υποτίθεται δεν μπορούσε κανείς να μου ορίσει καμία παράμετρο και να με κατευθύνει. Κι όχι μόνο πήρες τα ηνία, όχι μόνο με χόρεψες κυριολεκτικά στο ταψί, αλλά με έκανες να αισθανθώ ένα βαθιά καταχωνιασμένο μέσα μου συναίσθημα. Ξύπνησες τον φόβο που τόσο μισούσα από παιδί και το χρησιμοποίησες για να με πατρονάρεις.
Για να με βάλεις να κάνω ανήκουστα πράγματα τελείως έξω από τον χαρακτήρα μου και κυρίως, και για αυτό πραγματικά δεν είχες κανένα δικαίωμα, να αποξενωθώ από κάθε δικό μου άνθρωπο. Κι αφού με έκανε να σου ανήκω ολοκληρωτικά, με εξόντωσες, την στιγμή που ήμουν ολοκληρωτικά δικός σου. Και μόνος.