Μεγαλώνουμε και οι απομιμήσεις συναισθημάτων, δεν μας πάνε καθόλου!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Μεγαλώνουμε και εποχές γίνονται οι άνθρωποί μας.
Γίνονται τα καλοκαίρια μας κι η ξεγνοιασιά μας.
Γίνονται το φθινόπωρο και το κούρνιασμά μας.
Γίνονται ο χειμώνας μας για να ξαποστάσει η ψυχή μας και η άνοιξη όταν ξαναγεννιόμαστε μέσα από την αγάπη τους.
Μεγαλώνουμε και απομυθοποιούμε τις ημερομηνίες, τους μήνες, τις μέρες.
Μετράμε την ζωή με σημάδια όχι στα γόνατα και στο κούτελο μα στην ψυχή, στην καρδιά..
Σκοτώνουμε και σκοτωνόμαστε όχι παίζοντας κρυφτό αλλά πουλώντας φτηνά τα όνειρά μας.
Ξεχάσαμε να ξεμουτρώσουμε και τώρα πια δεν θυμόμαστε γιατί είχαμε μουτρώσει..
Μας έγινε συνήθεια το ξίνισμα στο πρόσωπο και η επιφύλαξη στην ματιά.

Μεγαλώνουμε κι αφήσαμε τον χρόνο να μας αλλάξει τόσο που σε λίγο δεν θυμόμαστε ποιοι υπήρξαμε, τι αγαπήσαμε, τι ονειρευτήκαμε.
Αλλάζουμε και σηκώνουμε τοίχους μην τυχόν και κάποιος τολμήσει να μας αγγίξει λίγο πιο πολύ. Λίγο πιο βαθιά.
Προσέχουμε μην κανείς γίνει από περαστικός, άνθρωπος δικός μας και του δώσουμε αγάπη, του δείξουμε φροντίδα.

Μεγαλώνουμε κι οι εποχές περνάνε μαζί με τους ανθρώπους που τώρα πια δεν είναι “μας”..
Είναι ευθύνη να νοιάζεσαι.
Θέλει πείσμα και επιμονή να θεωρείς έναν άνθρωπο δικό “σου”.
Θέλει πείσμα να αντέχεις στο χρόνο και να μην ξεθωριάζεις μαζί με τα εύκολα λόγια.

Μεγαλώνουμε, κι εγώ επιμένω σε έναν κόσμο που οι εποχές δεν περνάνε αλλά τις ζούμε.
Οι άνθρωποι δεν είναι περαστικοί αλλά αφήνουν το σημάδι τους.
Τα χαμόγελα δεν είναι τσιγκούνικα και τα δάκρυα δεν καταπίνονται.

Μεγαλώνουμε, και οι απομιμήσεις συναισθημάτων, οι απομιμήσεις ανθρώπων, οι απομιμήσεις μνημών και στιγμών.. δεν μας πάνε καθόλου!
Ατόφια, αληθινά κι αυθεντικά τα αισθήματα, κι ας πονάνε!