Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης
Ξέρεις αυτούς τους τύπους που φαίνονται άτρωτοι; Τους «σκληρούς», που κοιτάζουν με βλέμμα παγερό σαν να μη νιώθουν τίποτα. Τους «αναίσθητους», που δεν κουνιούνται ούτε όταν ο κόσμος γύρω τους καίγεται. Ε, έχεις σκεφτεί ποτέ μήπως αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πιο ευαίσθητοι από όλους;
Κανείς δεν γεννήθηκε σκληρός. Γίνεται. Όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη. Οι πληγές του παρελθόντος αφήνουν σημάδια, και η καρδιά που ματώνει πολλές φορές αποφασίζει να γίνει πέτρα για να αντέξει. Ξέρεις πώς είναι να δίνεις και να παίρνεις πίσω αδιαφορία; Να ανοίγεσαι και να σε σπρώχνουν στην άκρη; Έτσι γεννιούνται οι σκληροί.
Και οι «αναίσθητοι»; Μη γελιέσαι. Δεν είναι ότι δεν νιώθουν. Είναι ότι έχουν νιώσει τόσα που πλέον δεν αντέχουν να ξαναπεράσουν τα ίδια. Είναι αυτοί που κάποτε έδιναν τα πάντα, μέχρι που δεν τους έμεινε τίποτα. Έχτισαν έναν τοίχο γύρω τους, όχι για να κρατήσουν τους άλλους απ’ έξω, αλλά για να προστατεύσουν τα λίγα κομμάτια τους που έχουν απομείνει.
Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι είναι που θα σταθούν δίπλα σου όταν όλα γκρεμίζονται. Αυτοί που ξέρουν τι σημαίνει πόνος, τι σημαίνει προδοσία. Είναι οι βράχοι που κρατάνε βάρη που δεν φαντάζεσαι, γιατί έμαθαν να μην καταρρέουν, ακόμα κι όταν μέσα τους γίνεται χαμός.
Την επόμενη φορά που θα σκεφτείς να πεις «Αυτός είναι σκληρός, αυτή είναι αναίσθητη», σκέψου το ξανά. Ίσως αυτοί οι άνθρωποι κρύβουν την πιο ευαίσθητη καρδιά. Και όταν πέφτει η μάσκα – αν τους αφήσεις να τη ρίξουν – βλέπεις την αλήθεια. Μια αλήθεια που δεν θα σου δείξει ποτέ κανείς άλλος.
Ξέρεις, οι σκληροί και οι αναίσθητοι δεν είναι αυτοί που δεν νιώθουν. Είναι αυτοί που κάποτε ένιωθαν τα πάντα.