Γράφει η Εύα Καρρά
Πόσες φορές πίστεψες ότι ήξερες;
Ότι είχες καταλάβει τον άλλον, τα κίνητρά του, τα λόγια, τα βλέμματα, τη σιωπή του;
Κι όμως… πολλές φορές δεν είναι αυτό που νομίζεις.
Δεν είναι πάντα αδιαφορία αυτό το «δεν απαντά».
Μπορεί να είναι φόβος, κόμπος στον λαιμό, μια μάχη που δίνεται σιωπηλά.
Δεν είναι πάντα ψέμα το χαμόγελο που δεν φτάνει στα μάτια —
ίσως να είναι απλώς προσπάθεια να σταθεί όρθιος.
Είναι εύκολο να ερμηνεύεις τα πάντα μέσα από τα δικά σου μάτια.
Να κρίνεις, να θυμώνεις, να απογοητεύεσαι.
Μα ξεχνάς πως ο καθένας κουβαλάει έναν κόσμο μέσα του που δεν φαίνεται.
Πληγές, φόβους, απογοητεύσεις, ανείπωτα.
Όλα αυτά που δεν λέγονται ποτέ, αλλά ορίζουν τα πάντα.
Και κάπου εκεί, μέσα στην υπερανάλυση και τα συμπεράσματα,
χάνεις το πιο απλό: την κατανόηση.
Το βλέμμα που λέει «σε νιώθω», χωρίς να χρειάζεται να καταλάβεις τα πάντα.
Την αποδοχή, χωρίς τα «αν» και τα «γιατί».
Γιατί η ζωή δεν είναι πάντα διαφανής.
Κι οι άνθρωποι δεν είναι ποτέ μόνο αυτό που δείχνουν.
Μπορεί να φαίνονται σκληροί και μέσα τους να καταρρέουν.
Μπορεί να μοιάζουν αδιάφοροι και να σε αγαπούν με όλη τους την ψυχή.
Γι’ αυτό, κράτα λίγο χώρο για το «ίσως».
Ίσως να μην ξέρεις όλη την ιστορία.
Ίσως να μην είναι όπως νομίζεις.
Ίσως, απλώς, να χρειάζεται λίγη σιωπή και λίγη καρδιά.
