Κι αν σήμερα αδιαφορώ, είναι γιατί κάποτε, ένιωσα πολύ!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Δεν την επέλεξα την αδιαφορία μου. Δεν είχα φανταστεί καν πως μπορούσε να υπάρχει μια μέρα που απλά δεν θα με ένοιαζε τι κανεις και πώς είσαι.
Δεν ήξερα για καιρό πώς είναι οι μέρες χωρίς να είσαι η πρώτη σκέψη το πρωί και η τελευταία τα ξημερώματα.
Δεν επέλεξα την αδιαφορία, γιατί δεν φαντάστηκα ποτέ πως θα κατάφερνες να με φέρεις σε αυτό το σημείο.
Βλέπεις, κάποτε, νοιάστηκα πολύ.
Ένιωσα πολύ.
Έδωσα πολύ.
Πόνεσα πολύ.
Ζήλεψα πολύ.
Μου ελλειψες πολύ.
Και τώρα, είμαι στη γωνία του «τιποτα» και «καθόλου» και όλα αυτά τα «πολύ» είναι μια ανάμνηση.
Γιατί ξέρεις, το παράξενο με την αδιαφορία, είναι πως δεν έχει μέτρο! Δεν έχει πολύ ή λίγο. Δεν έχει περίπου..
Είτε αδιαφορείς, είτε νιώθεις.
Δεν έχει μέση οδό. Και δεν έχει και επιστροφή..
Είναι μονόδρομος η αδιαφορία.
Δεν ήταν επιλογή μου, ήταν απόφασή σου.