Κι αν οι παλιές αγάπες δεν πάνε στον παράδεισο;

Γράφει ο Σπύρος Σταθάτος

Σωτήριο έτος 1996. Οι ΠΥΞ ΛΑΞ, κυκλοφορούν το τραγούδι “Οι Παλιές Αγάπες Πάνε στον Παράδεισο”, οι στίχοι του οποίου είναι σκόρπια λόγια από το ομότιτλο βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη .

Στο ρεφρέν αναφέρεται ότι οι παλιές αγάπες «δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά», ενώ παράλληλα «κρύφτηκαν σε σπηλιές χαμένων παραδείσων».

Ακούγοντας το τραγούδι, το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό είναι η νοσταλγία που μπορεί να νιώθει κάποιος, για στιγμές που πέρασε, και οι οποίες ανήκουν στο παρελθόν. Όπως κάθε τι που περνά από τη ζωή μας και έχουμε τη τάση να το εξιδανικεύουμε, κρατώντας μόνο τα θετικά, έτσι, σύμφωνα με το τραγούδι, κάνουμε και με τις παλιές μας αγάπες. Τις έχουμε σε μια «σπηλιά» της καρδιάς μας, για να μας θυμίζουν κάποιον χαμένο παράδεισο…
Είναι όμως έτσι; Αν σκεφτείς ρομαντικά και ιδεαλιστικά, μπορεί. Αν σκεφτείς ρεαλιστικά, καταλήγεις σε ένα και μόνο συμπέρασμα. Οι παλιές αγάπες δεν πάνε σε κανένα «παράδεισο». Δεν πάνε πουθενά!

Είναι ωραίο στα λόγια αλλά αδύνατο στην πράξη. Όταν βλέπεις ανθρώπους που έχουν αγαπηθεί(;) πολύ, να γίνονται ξένοι, με αισθήματα στην καλύτερη αδιαφορία και στη χειρότερη μίσος, τότε για ποιον ακριβώς παράδεισο να μιλήσουμε; Όταν αυτοί οι δύο άνθρωποι (ναι αυτοί που κάποτε έκαναν τα ίδια όνειρα) χαρακτηρίζουν την κοινή τους πορεία το μεγαλύτερο λάθος που έχουν κάνει, για ποιο παράδεισο να μιλήσουμε; Πλάκα κάνουμε;

Ναι, είναι ωραίο σαν τραγούδι, «Οι παλιές αγάπες», με υπέροχη μουσική, ναι, το τραγουδάμε όταν το ακούμε αλλά κάπου ώπα παιδιά, δεν είναι λειτουργικό να το πιστεύουμε. Δεν γίνεται να ζεις στο παρελθόν, αναπολώντας κάτι που εκ των πραγμάτων αποδείχτηκε λάθος. Και αποδείχτηκε λάθος γιατί χωρίσατε ρε φίλε/η.

Για να το πούμε αλλιώς, δεν μπορείς να θυμηθείς όσα σας ένωσαν, γιατί δεν φτούρησαν μπροστά σε αυτά που (τελικά) σας διέλυσαν. Άρα; Κάνεις ένα delete και ξενοιάζεις. Δεν έχει νόημα να συντηρείς μέσα σου κάτι που έχει πεθάνει, έστω και σαν ανάμνηση, γιατί πρώτα κάνει κακό σε εσένα τον ίδιο.

Μια μικρή εξαίρεση μπορούμε ίσως να κάνουμε για έρωτες που τους χώρισε ο θάνατος, γιατί όντως εκεί υπήρξε ο αστάθμητος παράγοντας και είναι λογικό να νοσταλγούμε κάτι που αγαπούσαμε και δεν θα ξαναδούμε ποτέ (παρά τη θέληση μας).

Οι παλιές αγάπες δεν άντεξαν και χάθηκαν για πάντα. Για αυτό έγιναν παλιές, για αυτό δεν είναι πια στη ζωή μας. Γιατί αν άντεχαν, θα ήταν μαζί και δεν θα είχαν ανάγκη να καταφύγουν σε κανένα χαμένο παράδεισο .

Θα είχαν το δικό τους παράδεισο ζωντανό για πάντα! Απλά τα πράγματα!