Κι αν δεν θυμίζει παραμύθι, δεν είναι έρωτας μωρό μου!

Γράφει η Αγγελική Καμπέρου

Δεν ξέρω αν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά ή έρωτας εν εξελίξει. Αυτό που ξέρω είναι πως κάθε μέρα ήταν κάτι το διαφορετικό, κάτι σαν παραμύθι.

Λίγο από όλα είχε. Λίγη μαγεία, λίγη θάλασσα, λίγα ηλιοβασιλέματα και λίγα ξενύχτια στην παραλία παρέα με τα αστέρια.

Είχε και πολλά.

Πολλά βλέμματα, χάδια, αγκαλιές και φιλιά. Είχε και πολλά γέλια και πειράγματα.

Πολλά βράδια ξάγρυπνα, με σκέψεις άλλοτε όμορφες που έφερναν και όμορφα όνειρα και άλλοτε ανυπόφορες.

Και περνούσαμε τις μέρες μας ανέμελα. Δεν λογαριάσαμε ποτέ πως θα τελειώσει. Πως θα φύγει όπως η καλοκαιρινή αύρα. Δεν σκεφτήκαμε ποτέ πως με την πρώτη φθινοπωρινή ψιχάλα ο έρωτάς μας θα πάει περίπατο.

Δεν ξέρω, ίσως να μην θέλαμε να το σκεφτούμε. Δεν χρειαζόταν άλλωστε. Ζούσαμε το απόλυτο και το ξέραμε. Γιατί να το χαλάσουμε;

Ίσως η μαγεία του όλου σκηνικού μας είχε τόσο συνεπάρει που δεν θυμόμασταν καν πως δεν μπορεί να κρατήσει πέρα από κάποιες εβδομάδες.

Και περνούσαν οι μέρες.

Και δυνάμωναν τα συναισθήματα.

Και ήρθε η συνειδητοποίηση.

Και κάπως χάλασε η μαγεία.

Δύο βλέμματα εδώ. Κάτι μισά χαμόγελα από εκεί.

Ήξερα.

Ήξερες.

Είχε τελειώσει.

Παρόλο που δεν χρειαζόταν να μιλήσουμε δεν μπορούσαμε να το αφήσουμε έτσι. Απλώς δεν γινόταν. Πόνεσε το “ως εδώ”. Και πόνεσε πολύ. Εσένα ίσως και να μην σε πόνεσε τόσο, όμως εμένα με πόνεσε.

Δεν ήταν πως δεν θα ξαναβλεπόμασταν. Ήταν πως όταν ξαναβλεπόμασταν όλα θα ήταν αλλιώς.

Το ήξερα και το ήξερες.

Δεν περιμέναμε πως όλα θα μείνουν ίδια.

Ξέραμε πως η επίδραση της μαγείας και της μαγικής χρυσόσκονης είχαν παρέλθει οριστικά. Τα συναισθήματα δεν έφθιναν, ούτε στο ελάχιστο. Απλώς, να, δεν μπορούσαν πλέον να βρουν τη σωστή ανταπόκριση.

Ούτως ή αλλιώς δεν έχουν όλοι οι μεγάλοι έρωτες το happy end που τους αρμόζει. Κάποιοι μένουν στα μισά τους, κάποιοι πάλι δεν προλαβαίνουν καν να ξεκινήσουν.

Και κάποιοι άλλοι…

Εεε λοιπόν κάποιοι άλλοι είναι καταδικασμένοι να πάρουν μία μικρή γεύση του πως θα ήταν το happy end  τους γνωρίζοντας πως δεν πρόκειται ποτέ να το ζήσουν έτσι όπως θα ήθελαν.

Όπως και να έχει το απόλαυσα. Και το απόλαυσες.

Ας μην γελιόμαστε. Όλα κάποτε τελειώνουν και ποτέ δεν τελειώνουν όπως θα θέλαμε. Τουλάχιστον βρισκόμαστε. Τουλάχιστον το ζήσαμε. Ξέρεις και ξέρω. Κι αυτό αρκεί. Έστω κι αν δεν το ζήσαμε όπως θα έπρεπε. Έστω κι αν το λίγο είναι χειρότερο από το καθόλου. Εγώ γνώρισα το λίγο σου και θα μου φτάσει για πολύ καιρό.

Ξεκίνησε να βρέχει. Δεν προλάβαμε μην τρέχεις. Πάει το καλοκαιράκι και μαζί του πάμε κι εμείς. Μην ανησυχείς όμως. Κάποια στιγμή. Κάποια στιγμή στο μέλλον ίσως να αποκτήσει και η δική μας ιστορία ένα “Happy End“.

Και ζήσαμε εμείς καλά, και οι άλλοι, λίγο καλύτερα!