Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου.
Εκείνο το πρωινό είχα μια διάθεση να βγω να περπατήσω, να αδειάσει το μυαλό από τα δικά μου προβλήματα και να παρατηρήσω τους ανθρώπους γύρω μου!
Μου αρέσει να το κάνω αυτό, με ηρεμεί, μου δείχνει ότι δεν είμαι μόνη, ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν κάτι που αξίζει να ακούσεις. Πάω λοιπόν σε μία μικρή καφετέρια εκεί στην γειτονιά, από αυτές με τα χρωματιστά τραπεζάκια, που χωράνε με το ζόρι πέντε παρέες.
Όσο περιμένω να μου φτιάξουν ένα καφέ για την βόλτα, ακούω μια παρέα γυναικών να μιζεριάζουν για τα οικονομικά τους.
Γκρινιάζουν γιατί δεν τους φτάνουν τα λεφτά να πάνε κομμωτήριο, γιατί το παιδί τους ζητάει το καινούργιο play station , γιατί ήρθε η ασφάλεια του αυτοκινήτου και δεν θα μπορέσουν να πάνε το ταξίδι που ονειρεύονταν και άλλα τέτοια.
Αναρωτιέμαι πόση αξία μπορεί να έχει τελικά το χρήμα στις ζωές μας.
Την σκέψη μου διακόπτει ο καφές που είναι έτοιμος και κερασμένος! Χαμογελάω, ευχαριστώ τον υπάλληλο και φεύγω.
Παραπέρα συναντάω μια παρέα ηλικιωμένων, μια παρέα από κείνους τους γλυκούληδες παππούδες που μαζεύονται στο κιόσκι της γειτονιάς και παίζουν χαρτιά.
Τόσο όμορφη εικόνα από μακριά! Πλησιάζοντας όμως διαπιστώνω ότι και αυτοί συζητάνε και μαλώνουν για τους λογαριασμούς, τα επιδόματα, την σύνταξη και άλλα τόσα που αυτή ή η προηγούμενη κυβέρνηση τους στέρησε. Ουφ! Μα γιατί όλος ο κόσμος ασχολείται με αυτά;
Γιατί όλοι είναι μελαγχολικοί και γκρινιάρηδες; Γιατί κανείς δεν χαίρεται την υγεία, την όμορφη μέρα, την ευτυχία που αναβλύζει από τον ευλογημένο τόπο που ζούμε;
Μήπως τελικά εγώ ζω στον κόσμο μου;
Μήπως έπρεπε να ζω σε άλλη εποχή; Δεν ξέρω! Το μόνο σίγουρο είναι ότι αρνούμαι να σκεφτώ όπως αυτοί οι άνθρωποι.
Αρνούμαι να γκρινιάζω μέρα νύχτα για το αν έχω ή δεν έχω λεφτά, αρνούμαι να κατεβάζω το κεφάλι και να χαλάω την μέρα μου όταν έρθει ένας λογαριασμός, αρνούμαι να στεναχωρηθώ επειδή δεν θα μπορέσω να πάρω ένα πανάκριβο φόρεμα.
Δεν αρνούμαι όμως ότι μου χει συμβεί και μένα. Ότι έπεσα και εγώ σε αυτήν την παγίδα, ότι έχασα και εγώ στιγμές της ζωής μου κλαψουρίζοντας για τα χρήματα. Είναι σαν ένας κολλητικός ιός που μεταδίδεται μόλις έρθεις σε επαφή με κάποιον που πάσχει.
Στη συνέχεια της βόλτας, με πολλές σκέψεις να γεμίζουν πλέον το μυαλό μου, συναντάω εκείνη την ευχάριστη έκπληξη της ημέρας.
Εκείνη την πιο όμορφη εικόνα της γειτονιάς που το μόνο που σου δημιουργεί είναι ένα απέραντο χαμόγελο! Τρία παιδάκια, κάπου πέντε με έξι χρονών, να παίζουν μπάλα με ένα μπουκάλι κόκα κόλα στην παιδική χαρά και να φωνάζουν τόσο δυνατά που δεν μπορούσες να τα αγνοήσεις.
Ήταν φωνές χαράς, φωνές ενθουσιασμού, παιδικές φωνές πραγματικής ευτυχίας! Τι σημασία έχει αν δεν φοράνε παπούτσια με τάπες ή αν η μπάλα δεν είναι επαγγελματική και αν δεν παίζουν σε μεγάλο γήπεδο; Αυτά βρήκαν τον τρόπο να κάνουν αυτό που αγαπάνε και είναι ευτυχισμένα που είναι όλα μαζί. Έτσι απλά! Γιατί δεν χρειάζονται τίποτα άλλο!
Γιατί τελικά τα παιδιά τα ξέρουν όλα αυτά που εμείς οι μεγάλοι ξεχνάμε!
Τα λεφτά, ο πλούτος, τα ακριβά υλικά είναι όλα μέσα για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε και όχι για να γίνουν σκοπός της ζωής μας. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε, τόσο πιο χαρούμενοι θα είμαστε. Κανείς δεν έγινε ευτυχισμένος επειδή είχε λεφτά, ούτε δυστυχισμένος επειδή δεν είχε! Και όλοι εσείς που υποστηρίζετε ότι η αιτία της δυστυχίας στις οικογένειες ή του χωρισμού των ζευγαριών είναι τα οικονομικά προβλήματα, κάνετε πολύ μεγάλο λάθος.
Η φτώχεια δένει τους ανθρώπους, τους μαζεύει στα σπίτια, τους οδηγεί στην αγκαλιά, κάνει τα χέρια να ενωθούν για να παλέψουν μαζί, εξάπτει την φαντασία και αυξάνει την δημιουργικότητα.
Ας δείξουμε σε όλους αυτούς που ζουν για να βγάζουν χρήματα ότι κάνουν λάθος! Ότι χάνουν χρόνο από την ζωή τους, ότι το πιο σημαντικό πράγμα για την ευτυχία είναι οι άνθρωποι μας, η αγάπη μας γιαυτούς και η αγάπη τους για εμάς!
Γιατί τι νόημα έχει να γεράσεις μόνος σου σε ένα πανάκριβο σπίτι που κόπιασες τόσο πολύ για να το φτιάξεις αν δεν έχεις δίπλα σου ανθρώπους να το μοιραστείς; Αν δεν είναι γεμάτο με παιδικά γέλια, με χαρούμενες φωνές, με δυνατές μουσικές;
Την ζωή μας την γεμίζουν οι άνθρωποι, οι χαρές και οι λύπες που ζούμε μαζί τους, οι αναμνήσεις που μένουν στην καρδιά μας για πάντα! Όλα αυτά δεν πληρώνονται με τίποτα και δεν αγοράζονται ούτε με τα χρήματα όλου του κόσμου!
Καλός σύζυγος δεν είναι αυτός που λείπει πάντα από το σπίτι και η γυναίκα του έχει πανάκριβα κοσμήματα. Καλός σύζυγος είναι αυτός που περνάει ποιοτικό χρόνο μαζί της και της φέρνει ένα τριαντάφυλλο κάθε βράδυ ακόμα και αν χρειάζεται να κάνει δύο δουλειές για να τα βγάζουν πέρα.
Καλύτερος πατέρας δεν είναι αυτός που παίρνει τα ακριβότερα παιχνίδια στα παιδιά του αλλά αυτός που θα τα πάρει αγκαλιά κάθε βράδυ και θα τους πει το παραμύθι που του έλεγε η γιαγιά του για χιλιοστή φορά.
LoveLetters
Join the discussion