Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου
Σκέφτομαι, αναρωτιέμαι πόσες φορές ήταν οι τελευταίες και δεν το ξέραμε. Πόσες φορές δεν δώσαμε σημασία. Από την αρχή ακόμη, που ήταν η τελευταία πρώτη φορά που σε αντίκρισα. Εκείνη η τελευταία πρώτη φορά που δεν ήθελα να παραδεχτώ ούτε στον εαυτό μου πως εμείς οι δυο θα μπλέξουμε πολύ άσχημα. Όπως κι έγινε.
Η τελευταία πρώτη φορά που μου έστειλες εκείνο το μήνυμα γεμάτο άνεση και φλερτ. Εκείνο που με περισσή γοητεία προσπάθησες να με μαγέψεις, λες και το βλέμμα σου δεν ήταν ήδη αρκετό. Η τελευταία πρώτη φορά που σου είπα πως είμαι ερωτευμένη κι εσύ μου είπες πως είναι αμοιβαία τα αισθήματα. Να μην φοβάμαι και πως όλα θα πάνε καλά, θα βρούμε τρόπο, όσα νιώθουμε να γίνουν η πραγματικότητα, η καθημερινότητα μας.
Ή εκείνη η τελευταία φορά, που θα ήμουν ανέμελη, που δεν πονούσα. Πόσο αψήφιστα πήρα όλες αυτές τις τελευταίες, πρώτες φορές μαζί σου. Τις ξόδευα λες και δεν θα τελείωναν ποτέ. Μέχρι την ημέρα που ήρθε η τελευταία φορά. Η τελευταία φορά που σου μίλησα, η τελευταία φορά που σε άκουσα. Άραγε τι γίνεται μετά την τελευταία καληνύχτα; Ξέρεις εσύ; Άραγε ξέρεις πόσα βράδια δεν κοιμήθηκα γιατί ήξερα πως οι νύχτες που θα σου λέω καληνύχτα τελείωσαν;
Τελείωσαν πριν καν προλάβω να τις χορτάσω, δεν μου έφτασαν. Ξοδεύτηκαν τόσο γρήγορα, τόσο μάταια. Αν ήξερα πως εκείνη θα ήταν η τελευταία καληνύχτα δεν θα στην έλεγα ποτέ, με την ελπίδα πως θα ξημερώσει και θα την ξεγελάσω, μήπως και πάρει παράταση.
Η ζωή όμως δεν σου λέει πότε θα είναι η τελευταία φορά. Είπαμε λόγια που δεν ξέραμε, πως δεν θα λέγαμε ποτέ ξανά. Έτσι είμαστε όμως οι άνθρωποι. Ξοδεύουμε στιγμές, ζωές, ελπίδες λες και το τέλος δεν θα έρθει ποτέ.