Γράφει ο Γιώργος Λυμπεράκης
Δεν τους διαλέγεις. Τους αναγνωρίζεις. Τους νιώθεις.
Ξέρεις, δεν το πολυσκέφτεσαι.
Δεν κάθεσαι να ζυγίσεις, να μετρήσεις, να ρωτήσεις το μυαλό σου.
Απλά κάποια στιγμή, κοιτάζεις απέναντι και καταλαβαίνεις:
Αυτός είναι. Αυτή είναι. Ο μόνος.
Κι εσύ ήσουν αυτό, για μένα.
Ο άνθρωπος που δεν μπήκε στη ζωή μου για να γεμίσει ένα κενό.
Ούτε για να διορθώσει κάτι που έλειπε.
Ήσουν απλά… το όλον.
Από την πρώτη στιγμή, ακόμα κι όταν δεν το ομολόγησα, κάτι μέσα μου το ήξερε.
Ήσουν εκείνη που δεν χρειαζόταν προσπάθεια για να μείνει.
Δεν ήσουν επιλογή — ήσουν βεβαιότητα.
Δεν ήσουν “μια ακόμα”.
Δεν ήσουν “να δούμε πού θα πάει”.
Ήσουν το τέλος και η αρχή μαζί.
Και όσο κι αν η ζωή κουβαλάει φασαρία, ανασφάλειες, υποχρεώσεις,
εσύ έμενες πάντα καθαρή στο μυαλό μου.
Σα σταθερή πυξίδα που δεν έκανε λάθος.
Δεν ξέρω αν το κατάλαβες ποτέ,
μα σε διάλεξα όταν δεν είχα λόγια.
Σε διάλεξα όταν δεν ήξερα τι γυρεύω.
Σε διάλεξα χωρίς να πρέπει να με πείσεις για τίποτα.
Κάποιοι άνθρωποι είναι απλά οι μόνοι.
Εκείνοι που δεν σου γεμίζουν τη ζωή – σου τη γίνονται.
Και να σου πω κάτι ακόμα;
Όταν βρεις αυτή τη μία ψυχή, όλα τα υπόλοιπα γίνονται θόρυβος.
Εσύ ήσουν η σιωπή μου.
Η ήρεμη αλήθεια μου.
Η απάντηση σε ερωτήσεις που δεν ήξερα καν ότι έψαχνα.
