Γράφει η Έλενα Δημάκη
Δεν θέλω πολλά.
Και καμιά φορά θυμάμαι ότι, τελικά, τα πιο μεγάλα πράγματα στη ζωή δεν κάνουν θόρυβο. Δεν έχουν εντυπωσιακές κινήσεις, ούτε φωνές, ούτε «δες μας».
Μοιάζουν πιο πολύ με αυτό εδώ∙ με δυο κορμιά μπλεγμένα σ’ έναν καναπέ, ένα βιβλίο ακουμπισμένο στην κοιλιά μου, κι ανάμεσα στις σελίδες… εσύ.
Μοιάζουν με το χέρι σου να ψάχνει το δικό μου χωρίς να κοιτάς, έτσι απλά, λες και είναι η πιο φυσική κίνηση στον κόσμο.
Κάποτε νόμιζα πως ο έρωτας χρειάζεται φανφάρες, δυνατές δηλώσεις, κάτι που να ανατινάζει τον αέρα γύρω σου. Σήμερα ξέρω πως ο αληθινός έρωτας είναι πιο ήσυχος. Πιο απλός.
Δεν χρειάζεται σκηνικά και γιορτές.
Χρειάζεται έναν καναπέ, μια αγκαλιά που χωράει τις ανασφάλειές σου, κι ένα βλέμμα που σε βρίσκει ακόμα κι όταν χαθείς στις σκέψεις σου.
Είναι κάτι στιγμές σαν κι αυτή, που δεν γράφονται σε ημερολόγια ούτε ανεβαίνουν για χειροκρότημα.
Είναι οι στιγμές που δεν ποζάρουν∙ απλώς υπάρχουν.
Που δεν διεκδικούν χώρο στον κόσμο, γιατί έχουν ήδη κάνει τον κόσμο, έναν καναπέ και ένα ζευγάρι χέρια.
Και ναι, μπορεί εκεί έξω να τρέχουν όλοι να προλάβουν, να αποδείξουν, να εντυπωσιάσουν.
Εγώ θέλω αυτό.
Να έχω κάποιον να ακουμπώ τα πόδια μου πάνω του χωρίς να μετράω χρόνο.
Να κρατιέμαι από το μπράτσο του και να ξέρω ότι, ακόμα και στις πιο δύσκολες μέρες, υπάρχει ένας άνθρωπος που δεν ξεχνάει να με κοιτάζει σαν να είμαι σπίτι.
Γιατί στο τέλος της μέρας, αυτό ζητάμε όλοι.
Να μας χωράει μια αγκαλιά.
Να μας αντέχει μια σιωπή.
Και να υπάρχει ένας άνθρωπος που να θυμίζει πως ο έρωτας δεν θέλει πολλά.
Μόνο δύο.
Και έναν καναπέ.
