Κάποια στιγμή η αγκαλιά δεν θα είναι όνειρο αλλά στιγμή αγάπη μου!

Γράφει η Άντζελα Καμπέρου

«Να κοιμηθούμε αγκαλιά, να μπερδευτούν τα όνειρά μας», αυτό ήθελα, αυτό ονειρευόμουν. Σε έβλεπα και το μόνο που ήθελα ήταν να κοιμηθούμε ένα βράδυ αγκαλιά, ένα βράδυ μόνο. Φανταζόμουν να γυρίζω το πρωί όταν ξυπνάω να σε κοιτάω και εσύ να ανοίγεις τα μάτια σου και να μου χαμογελάς. Να με παίρνεις αγκαλιά και να χουζουρευούμε για λίγο έτσι αγκαλιά κάτω από το πάπλωμα. Να με πειράζεις και εγώ να γελάω σαν μικρό παιδί.

Να σε κοιτάω και να χαμογελάω γιατί ξέρω ότι δεν θέλω κάτι άλλο. Ξέρω ότι αυτό είναι ευτυχία. Να μπορείς να βλέπεις το πρωί όταν ξυπνάς το πρόσωπο που γεμίζει την μέρα σου. Και είναι παράξενο αλήθεια, γιατί εσύ ποτέ δεν γέμισες την μέρα μου, πάντα ήσουν απών, πάντα σε έψαχνα αλλά δεν σε έβρισκα εκτός κι αν εσύ το ήθελες.

Και το ένα βράδυ που σου ζήτησα το πιο απλό πράγμα, να κοιμηθούμε μαζί, μου το αρνήθηκες. Όπως έχεις αρνηθεί οτιδήποτε άλλο σου έχω προτείνει. Οτιδήποτε άλλο περιλαμβάνει να κάνουμε κάτι μαζί. Και με έπιασε το παράπονο.

Αλλά το καταπολέμησα. Ξέρεις, αν δεν θες να κοιμηθούμε αγκαλιά ειλικρινά δεν πειράζει. Θα βρεθεί και για μένα ο άνθρωπος που θα θέλει σαν τρελός να κοιμηθούμε αγκαλιά. Που θα θέλει αν είμαι το πρώτο πράγμα που θα βλέπει όταν ξυπνάει και να είναι το πρώτο πράγμα που θα βλέπω όταν ξυπνάω. Ξέρω πως δεν είσαι εσύ αυτός, πως όσο κι αν προσπαθήσω δεν θα γίνεις ποτέ. Και δεν με πειράζει που δεν θα γίνεις ποτέ τόσο πολύ, με πειράζει το γεγονός ότι συμπεριφέρεσαι σαν να είσαι. Και με κρατάει πίσω.

Έχω προσπαθήσει τόσο να σε αφήσω πίσω μου, για να βρω τον άνθρωπο που η μέρα μου θα θέλω να ξεκινάει και να τελειώνει μαζί του, αλλά κάτι δεν με αφήνει. Κάτι με κρατάει πίσω. Είναι αυτή η τρελή η φαντασία μου που στο βάθος ελπίζει πως κάποια στιγμή το όνειρό μου θα γίνει πραγματικότητα. Πως κάποια μέρα θα ξυπνήσω και το πρώτο πράγμα που θα δω θα είναι τα μάτια σου, το χαμόγελό σου. Είναι αυτή η φαντασία μου που δεν με αφήνει να σκεφτώ τίποτα άλλο.

Μα να ξέρεις το προσπαθώ και δεν θα αργήσει η μέρα που θα το καταφέρω. Θα σε σβήσω. Μια και καλή. Θα φύγεις από τη ζωή μου. Από το μυαλό μου. Από τη φαντασία μου. Κάποια στιγμή το όνειρο θα αλλάξει. Ή μάλλον το πρόσωπο του ονείρου θα αλλάξει. Και εκείνη τη στιγμή θα είμαι ευτυχισμένη. Γιατί θα ξέρω πως αυτό το όνειρο είναι πιο εύκολο να πραγματοποιηθεί. Θα ξέρω πως το όνειρο δεν το κάνω μόνη μου. Θα έχω μία ουσιαστική ελπίδα. Κάτι που με εσένα δεν είχα ποτέ. Κι ας έχω την ψευδαίσθηση ότι κάποια στιγμή μπορεί να έχω. Βαθιά μέσα μου ξέρω πως δεν έχω καμία ελπίδα. Αλλά δεν πειράζει.

Μου χάρισες άλλα πράγματα. Μου χάρισες λίγη από τη μαγεία που κάθε κορίτσι έχει ανάγκη. Μου χάρισες το παραμύθι για να έρθει κάποιος άλλος να μου δείξει ότι τα παραμύθια γίνονται κάποια στιγμή πραγματικότητα. Και ίσως εκείνη τη στιγμή να σε σκεφτώ και να πω, ορίστε τελικά τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα, αλλά με κάποιον που έχει το θάρρος να τα πραγματοποιήσει. Εσύ δεν είσαι αυτός, και είμαι εντάξει με αυτό. Το θέμα είναι ότι εσύ δεν θα είσαι εντάξει με αυτό. Στην πορεία. Χαρίζεις παραμύθια σε όλους, μαζί και στον εαυτό σου. Και ποτέ δεν θα γνωρίσεις την πραγματική ευτυχία που σου χαρίζει η πραγματικότητα. Τα όνειρα δεν μένουν μόνο όνειρα για όσους έχουν το θάρρος να διεκδικήσουν.

Εσύ δεν το είχες.

Λυπάμαι, ίσως κάποια άλλη φορά. Ποτέ δεν ξέρεις άλλωστε τι σου επιφυλάσσει η μοίρα.

Όσο εσύ λοιπόν ζεις στο παραμύθι σου, εγώ σε αφήνω για να πάω να αναζητήσω την αληθινή ζωή.

Καληνύχτα γλυκό μου παραμύθι.