Θα φύγω για μένα και για σένα

Γράφει η Ιωάννα Ιακωβίδου

Βραδιάζει και ο ουρανός χάνει το πορτοκαλί του χρώμα, τι υπέροχο να τον βλέπω με σένα αγκαλιά.
Τόσα δειλινά, με καφέ και μουσική, χωμένοι ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, με χαμηλή μουσική να παίζει, πως να τα ξεχάσω.
Πως να αφήσω πίσω μου όλα εκείνα που άγγιξες κι έχουν το άρωμα σου.
Πως αφήνει κανείς κάποιον που αγαπά ;

Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να αγαπάς κάποιον τόσο πολύ, που να τον αφήνεις για να γίνει ευτυχισμένος, απαλλαγμένη από κάθε σταγόνα εγωισμού διάλεξα τον δρόμο αυτόν με πλήρη συνείδηση. Επειδή θέλω αν είναι να γυρίσεις, να με έχεις διαλέξει, ανάμεσα σε τόσες άλλες.
Φαίνεσαι τόσο μπερδεμένος, τόσο φευγάτος σαν κάπου άλλου να ταξιδεύεις.
Έμεινες σιωπηλός πολύ καιρό κι αυτή η σιωπή με τσάκισε, είπες μόνο πως κάνω λάθος.
Μα τίποτα παραπάνω για να μου το αποδείξεις.

Κι εγώ που ήμουν πάντα ονειροπόλα και ρομαντική, τόσο απόλυτη στο “πολύ” κι όχι στο “λίγο”, θα φύγω για μένα και για σένα, γιατί η αγάπη δεν διαιρείται μόνο πολλαπλασιάζεται.
Γιατί το να σ’αγαπώ είναι ότι πιο εύκολο έκανα ποτέ στη ζωή μου, η ευτυχία σου έγινε σκοπός της.

Δε σε αποχαιρετώ, γιατί κάπου κάποτε θα τα ξανά πούμε, θα μου πεις τα νέα σου και πως συνεχίζεις τη ζωή σου ή ίσως πάλι απλά έρθεις γνωρίζοντας καλά πλέον ότι εγώ… η αγάπη δεν διαιρείται μόνο πολλαπλασιάζεται κι έτσι εσύ κι εγώ δε μπορούμε να ζήσουμε αλλιώς παρά μόνο μαζί.
Κάπου κάποτε η σκέψη σου θα γυρίσει σε μένα, είτε για να μείνει είτε για να φύγει αμέσως σαν μια γλυκιά ανάμνηση.