Θα σε περιμένω στο επόμενο σταυροδρόμι μας

Γράφει η Φλώρα Σπανού.

Όσο απρόσμενα ήρθες στη ζωή μου τόσο απρόσμενα έφυγες.

Όσο απρόσμενα γέμισες τη ζωή μου τόσο απρόσμενα την άδειασες.

Όσο απρόσμενα σε ερωτεύτηκα τόσο απρόσμενα σε μίσησα.

Όσο απρόσμενα σε αγάπησα τόσο απρόσμενα αδιαφόρησα.

Όσο απρόσμενα έλαμψε η ζωή μου τόσο απρόσμενα σκοτείνιασε.

Και ο απόλυτος ένοχος είσαι εσύ.

Με μάγεψε η εικόνα σου. Με μάγεψες ,εσύ. Και χάθηκα. Χάθηκα μαζί σου σε έναν απέραντο ωκεανό πάθους και λατρείας.

Γεύτηκα τα φιλιά σου, τα χάδια σου τα ακριβά, λάτρεψα την αγκαλιά σου, τα μάτια σου τα μελαγχολικά.

Τώρα, όμως, δεν νοιώθω τίποτα πια. Πώς γίνεται αυτό, μου λες; Τόσος έρωτας, τόσο πάθος; Τόση αγάπη; Που πήγαν όλα αυτά, μου λες;

Πώς χάθηκες τόσο απρόσμενα; Πώς με απαρνήθηκες τόσο ξαφνικά;

Να ξέρες πόσα ατέλειωτα βράδια ξενύχτησα με το όνομα σου στα χείλη, με τη θύμηση σου να με σκεπάζει γλυκά, πόσα βράδια αναζήτησα τη μυρωδιά του σώματος σου επάνω στο δικό μου. Πώς τα δάκρυα μου έτρεχαν ποτάμι. Να ξέρες μονάχα. Να ξέρες. Πόσο βαθιά σ’ αγάπησα.

Ήρθες τόσο άξαφνα στη ζωή μου, τη γέμισες με φως, με χρώμα, με άρωμα, με όνειρα, με ελπίδες, κάθε βράδυ σε καρτερούσα, κάθε βράδυ  σε λαχταρούσα. Κάθε βράδυ. Κι ας μην ερχόσουν πάντα. Κι ας ήξερα πως ήταν ανόητο κι ανώφελο να σε περιμένω.

Εγώ ήμουν, πάντα ,εκεί για σένα. Να ξέρες μονάχα πόσο πολύ σε ερωτεύτηκα.

Τώρα τι; Μπορεί κι οι δυο μας να ζούμε στον ίδιο κόσμο μα η απόσταση που μας χωρίσει είναι αβυσσαλέα.  Πήραμε διαφορετικούς  δρόμους. Ποιος έκανε πρώτος την επιλογή; Πλέον δεν έχει καμία σημασία.

Η μόνη σημασία είναι η ουσία αυτού του θαύματος που συνέβη στη ζωή μου. Γιατί όσο κι αν σου ακούγεται παράξενο. Για μένα ναι, ήτανε θαύμα. Ήτανε όνειρο, ένα όνειρο που βγήκε αληθινό. Κι ας το έζησα μόνο για λίγο.

Ένα όνειρο που ζωντάνεψε για μια μονάχα νύχτα και έσβησε απότομα με το πρώτο, πρωινό, φως του ηλίου.

Ένα αστέρι που έλαμψε και χάθηκε μέσα στη σιγαλιά της νύχτας. Ένα μαργαριτάρι του ωκεανού. Ένα κόσμημα ακριβό.

Ένα παραμύθι που δεν ήτανε σαν όλα τα άλλα. Γιατί, συνήθως, τα παραμύθια έχουνε και happy end.

Δεν έχει όμως καμία σημασία τώρα πια. Τώρα ζούμε χωριστά.

Κάποιες φορές ,όμως, έρχεσαι στο μυαλό μου, έτσι απρόσμενα δίχως να το επιδιώξω. Ξέρω πως είναι μάταιο κι ανώφελο πλέον να σε θυμάμαι. Να σε νοσταλγώ. Να μου λείπεις. Δεν έχει πια καμία σημασία.

Άραγε να  θυμάσαι κι εσύ τις στιγμές μας; Πόσο εύχομαι να τις θυμάσαι κι εσύ. Να μην τις έχεις λησμονήσει.

Κάθε στιγμή  μικρή κι ασήμαντη κι αν έμοιαζε για σένα εγώ την φυλάω καλά στο κέντρο της καρδιάς μου.  Αυτής της καρδιάς που τόσο σ’ ερωτεύτηκε, που τόσο πόνεσε για σένα.  Κι όμως τη λησμόνησες αυτή την καρδιά. Την ξέχασες. Κι ας έβαζες το κεφάλι σου να ακουμπήσει επάνω της, για να ακούσεις τους χτύπους της που τόσο τρελά χόρευαν  για σένα.

Αυτά τα βράδια τα μαγικά και ατελείωτα, ενοχικά τώρα πια. Πόσες αναμνήσεις μου ξυπνούν όταν τα θυμάμαι. Είναι σαν να βάζω πλώρη για κάποιο μακρινό προορισμό. Κι όσο κι αν προσπαθώ να φτάσω, δεν μπορώ. Δεν μπορώ πλέον, γιατί εσύ δεν φαίνεσαι πουθενά στον ορίζοντα. Κι έτσι δεν μπορώ να πιάσω λιμάνι και να αγκυροβολήσω την καρδιά μου, να την αφήσω να ξεκουραστεί για ακόμη μία φορά επάνω του.

Γιατί εσύ έχεις βάλει πλώρη για άλλα νησιά καρδιά μου,  για άλλες πολιτείες, εκεί όπου εγώ δεν μπορώ να ταξιδέψω γιατί δεν μου έχεις αφήσει την παραμικρή επιλογή.

Ας είναι, καλό σου ταξίδι εύχομαι..

Κάποτε οι δρόμοι μας συναντήθηκαν.  Ίσως, κάποια στιγμή, σε κάποιο μακρινό και παράλληλο σύμπαν να βρεθούμε και πάλι εμείς οι δυο.

Κάπου, κάποτε, ίσως το παραμύθι μας να το ζήσουμε πάλι απ’ την αρχή.

Ποιος ξέρει άραγε; Κανείς, κανείς από τους δυο μας  δεν μπορεί να ξέρει..

LoveLetters