Γράφει ο Δημήτρης Καραμάνος
Με χτυπούν φιλικά στην πλάτη, μου λένε να μην το σκέφτομαι, να βγω, να πιω, να «ξεκολλήσω». «Θα σου περάσει», λένε. Λες και η καρδιά είναι διακόπτης. Λες και η μνήμη διαγράφει με το πάτημα ενός κουμπιού.
Κι εγώ χαμογελάω. Κάνω πως τους πιστεύω. Λέω «ναι, μωρέ, εννοείται». Λέω «έτσι είναι η ζωή». Λέω «σε λίγο ούτε που θα τη θυμάμαι».
Ψέματα.
Γιατί υπάρχουν έρωτες που περνάνε και υπάρχουν έρωτες που μένουν σαν σκιά. Αυτοί που δεν τους ξεγράφεις, δεν τους προσπερνάς, δεν τους αντικαθιστάς με ένα βιαστικό φιλί σε λάθος στόμα.
Και ο δικός μας ήταν από αυτούς.
Δεν ήμασταν «λίγο», δεν ήμασταν περαστικοί. Ήμασταν αυτοί που τους ζεις στο κόκκινο, που τους θυμάσαι ακόμα κι όταν δεν θέλεις. Αυτοί που το όνομά τους μένει κολλημένο κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού σου, σαν τραγούδι που δεν ξεκολλάει.
«Θα σου περάσει», λένε.
Ναι, μπορεί. Όχι σήμερα. Ίσως ούτε αύριο. Αλλά θα το πω και θα το ξαναπώ μέχρι να το πιστέψω. Θα το πω τόσο δυνατά, τόσο συχνά, που κάποια στιγμή μπορεί να γίνει αλήθεια.
Ή μπορεί και όχι.
Γιατί ξέρεις τι είναι το πιο αστείο; Δεν θέλω να μου περάσει. Δεν θέλω να σβήσει κάτι που κάποτε έκανε το αίμα μου να βράζει. Γιατί αν περάσει, σημαίνει ότι δεν ήταν αρκετά δυνατό.
Κι αν κάτι ήσουν, ήσουν δυνατή.
Οπότε ναι. Θα συνεχίσω να χαμογελάω και να λέω «θα μου περάσει».
Και θα κάνω πως το πιστεύω.