Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου
“Ευτυχία είναι”, ακούς και ανατριχιάζεις.
Ευτυχία για τον καθένα είναι κάτι διαφορετικό, τα γράμματα μιας όμορφης λέξης που αντανακλά στο πρόσωπό μας.
Όχι σε όλους βέβαια, πολύπλοκα πράγματα, ένα κουβάρι δίχως τέλος!
Είμαι η παράξενη που δε συμβιβάζομαι ώστε να απολαύσω αυτή τη ρουφιάνα τη λέξη.
Αλλά δεν τα παίρνω πια όλα κατάκαρδα, τα αφήνω πίσω μου να χορεύουν συρτάκι.
Σκοπός μου;
Ταράζω τα ήσυχα νερά ψυχρών ανθρώπων.
Μήπως αντιληφθούν ότι σημασία δεν έχει η αφετηρία, ούτε η λήξη της διαδρομής αλλά η πορεία της.
Παίζει να μην προλάβω την ευτυχία.
Ενδεχομένως να χαρεί η δυστυχία, αυτές βλέπεις κάνουνε παρέα και παιχνίδι για γερά νεύρα.
Ξέρουν τι λένε, χλευάζουν η μία την άλλη, σαφώς ανώτερη η πρώτη από τη δεύτερη, αλλά την αντέχω και την δεύτερη.
Της κλείνω το μάτι…
“Προδότρα δε θα σου κάνω τη χάρη…
Νομίζεις ότι θα με παρασύρεις στα ατέρμονα σκοτάδια σου;
Νιώθεις ότι θα γίνεις εσύ ένα με την αβεβαιότητα που κάποιες φορές με διακατέχει;
Εύφορο έδαφος μην περιμένεις!
Όσο και να μου λείψει η ευτυχία ή να μην την έχω αγγίξει χαρά δεν θα σου δώσω.”
Όποτε γουστάρω σε ξεγελώ.
Με δύο μου φράσεις, σε απωθώ.
Κι αν πάλι δεν τα καταφέρω στη διαδρομή να θυμάσαι ότι θα σου συστηθώ ξανά!
Να θυμάσαι ότι θα σηκωθώ, θα γίνω ξανά δυνατή, και θα ευτυχίσω.
