Θα είμαι πάντα το ρίσκο που δεν πήρες και το απωθημένο που δεν έζησες..

Γράφει ο Άρης Γρηγοριάδης

Θα είμαι πάντα το ρίσκο που δεν πήρες. Ένα απωθημένο που θα γυρίζει σαν σκιά πίσω από κάθε σου απόφαση.

Μπορεί να είχες τη λογική σου οδηγό, να έβαλες φρένο στην καρδιά σου και να επέλεξες την ασφάλεια, τη βεβαιότητα. Ξέρω, το μυαλό σου το εκτίμησε αυτό. Αλλά βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι δεν ήταν αυτό που ήθελες.

Με κοίταζες, κι έβλεπα το δίλημμά σου – εκείνο το ρίγος που προσπαθούσες να καταπνίξεις, εκείνη την αμφιβολία που σου έγνεφε όταν απομακρυνόσουν. Όσο κι αν έκρυβες τα συναισθήματα, ο πόθος δεν εξαφανίζεται με αποφάσεις. Ίσως να ήθελες να μείνω απλώς μια ιδέα. Μια παλιά, παράτολμη επιλογή, ένα ατίθασο σενάριο που ποτέ δεν τόλμησες να ζήσεις.

Κι όμως, ξέρεις ότι αυτό το “ίσως” θα σε στοιχειώνει. Θα θυμάσαι τα φευγαλέα βλέμματα, τις ατελείωτες συζητήσεις που μόνο εσύ κι εγώ ξέραμε τι κρύβουν. Κι όσο περνάει ο καιρός, αυτό το απωθημένο θα γίνεται όλο και πιο έντονο, σαν φωνή που σε προκαλεί να με ρωτήσεις “τι θα γινόταν αν;”

Στο τέλος, ίσως εσύ να το ζήσεις σαν απώλεια. Κι εγώ; Εγώ θα παραμένω το ρίσκο που δεν τόλμησες, το λάθος που δεν έκανες. Κι ίσως, κατά βάθος, η καλύτερη σου αμαρτία.