Γράφει ο Χάρης Αναστασίου
Η ζωή είναι γεμάτη επιλογές που σου κόβουν την ανάσα. Στιγμές που νιώθεις το βάρος τους να σου πλακώνει το στήθος, σαν να παλεύεις με μια απόφαση που κανείς δεν σου έμαθε πώς να πάρεις. Και εκεί, στη μέση της καταιγίδας, πρέπει να διαλέξεις: θα σιωπήσεις το μυαλό σου ή την καρδιά σου;
Το μυαλό είναι ο ρεαλιστής. Σου φωνάζει, σε τραβάει πίσω, σε γεμίζει σενάρια καταστροφής. «Μη ρισκάρεις», σου λέει. «Δεν αξίζει τον κόπο». Σου δείχνει όλες τις πιθανότητες αποτυχίας, σαν να θέλει να σε προστατέψει, αλλά τελικά σε κρατάει στάσιμο.
Η καρδιά, από την άλλη, είναι το παιδί που δεν φοβάται να πέσει. Φωνάζει πιο δυνατά, γεμάτη πάθος και ένταση. «Πήγαινε! Ρίσκαρε! Ζήσε!» Σου δείχνει τον δρόμο που καίει, εκείνον που μπορεί να σε οδηγήσει στην ευτυχία ή στην καταστροφή, αλλά ποτέ στη μετριότητα.
Και τότε έρχεται η στιγμή. Εκείνη η σκληρή, απρόβλεπτη στιγμή που πρέπει να αποφασίσεις. Ποιον θα σιγήσεις; Το μυαλό σου που σου λέει να παίξεις με ασφάλεια ή την καρδιά σου που σου ζητάει να φλερτάρεις με το άγνωστο;
Ξέρεις τι; Κανείς δεν έχει την απάντηση. Και ίσως να μην υπάρχει σωστή επιλογή. Αλλά να σου πω κάτι; Κάποιες φορές, το πιο έντονο «τι θα γινόταν αν…» δεν προέρχεται από την καρδιά. Προέρχεται από το μυαλό που ποτέ δεν τόλμησε να σωπάσει.
Ό,τι κι αν διαλέξεις, κάν’ το απόλυτα. Κράτα την επιλογή σου και ζήσε τη μέχρι το τέλος. Γιατί η σιωπή που πληγώνει περισσότερο είναι αυτή που ποτέ δεν έκανες. Και αν πρόκειται να χάσεις, καλύτερα να είναι γιατί άκουσες την καρδιά σου, όχι γιατί σιώπησες μπροστά στον φόβο.