Η ψυχή ενός παιδιού, γεμίζει με αναμνήσεις..

Γράφει η Μαρίνα Κρητικού

Πόσα πολλά συναισθήματα, σκέψεις, αναμνήσεις και βιώματα είναι συνδεδεμένα με τον τίτλο αυτού του άρθρου. Αυτή η φράση είναι συνδεδεμένη με όλη την παιδική και νεανική μου ηλικία και κάθε φορά που την φέρνω στον νου δάκρυα συγκίνησης, χαράς και ευγνωμοσύνης γεμίζουν τα μάτια μου. Μια απλή φράση που αν την διαβάσει κανείς βιαστικά, του φαίνεται ασήμαντη και χωρίς νόημα. Αν όμως εμβαθύνεις και αντιληφθείς το νόημα της, αλλάζεις όλη την κοσμοθεωρία σου.

Φράσεις σαν και αυτή απλές, αλλά τόσο βαθιές και ουσιαστικές, δεν μπορεί παρά να βγαίνουν από το στόμα ενός ανθρώπου που σταμάτησε στις πρώτες τάξεις του δημοτικού το σχολείο, όχι από επιλογή, αλλά επειδή εξαναγκάστηκε από τις συνθήκες της ζωής, καθώς ήταν πρωταρχικής σημασίας να καλυφθούν οι βιοποριστικές ανάγκες της οικογένειας. Τα χαρίσματα του όμως και οι αρετές του φαίνονταν σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του. Ίσως να μην ήξερε πώς να εκδηλώνει την αγάπη του στα παιδιά του, καθώς και ο ίδιος μεγάλωσε δίχως μάνα με έναν πατέρα εξουσιαστικό και απόλυτο. Η σοφία του, η παιδεία του και η εξυπνάδα του φαινόταν στον τρόπο που σε προσέγγιζε όταν κάτι σε απασχολούσε, στα ποιήματα που έγραφε, αλλά και στην ευστροφία του να λύνει μαθηματικά προβλήματα.

Με τα εγγόνια του η σχέση του ήταν πια πολύ διαφορετική συγκριτικά με τη σχέση που είχε με τα παιδιά του. Μην έχοντας την ευθύνη και το άγχος της ανατροφής, της διαπαιδαγώγησης, αλλά την κάλυψη των βιοποριστικών αναγκών τους, ένιωθε πια ελεύθερος ώστε να ξεδιπλώσει τον πραγματικό του εαυτό. Έναν εαυτό που ήξερε να κρύβει καλά όλα τα χρόνια της ζωής του, από φόβο μήπως και δεν τα καταφέρει και μεγαλώσει σωστά τα παιδιά του. Ένας εαυτός που ήξερε να αγαπά και να αφήνει χώρο και στους άλλους ανθρώπους γύρω του να τον αγαπήσουν. Η πλήρης μεταμόρφωση σε έναν άνθρωπο που έλεγε ότι για το κάθε ένα από τα παιδιά του και τα εγγόνια του υπήρχε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά του, την οποία δεν μπορούσε να του την πάρει κανείς.

Η κάθε στιγμή μαζί του ήταν και ένα γέμισμα της ψυχής μας με πολύτιμες στιγμές που θα αποτελούσαν φυλαχτό για την ενήλικη ζωή μας. Η ώρα των ιστοριών αφού ξυπνούσαμε από τον μεσημεριανό ύπνο ήταν η καλύτερη! Χωνόμασταν κάτω από τις κουβέρτες στην αγκαλιά του και λατρεύαμε να τον ακούμε να μας λέει ιστορίες από τα παιδικά του χρόνια στο χωριό. Κάθε ώρα και στιγμή μαζί του ήταν ένα πολύτιμο δώρο, καθώς ήξερε να εκτιμά, να σέβεται και να ζει την κάθε στιγμή της ζωής του. Γλεντζές από τους λίγους, οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας ήταν ευκαιρία για λίγη ρακί και άφθονο γέλιο. “Αν δεν ζεις τη ζωή κάθε της δευτερόλεπτο, τότε δεν ζεις. Η ζωή θέλει κέφι, γλέντι και τραγούδι.” συνήθιζε να λέει, ενώ το παραμικρό μουσικό άκουσμα ήταν ευκαιρία για χορό.

Νιώθω τόσο ευτυχισμένη και ευλογημένη που είχα την τύχη να τον έχω στη ζωή μου. Η ψυχή ενός παιδιού γεμίζει από τέτοιες υπέροχες αναμνήσεις και εμπειρίες για να μπορέσει αργότερα να αντιμετωπίσει με τη δύναμη και το σθένος που χρειάζεται αυτόν τον άγριο και σκληρό κόσμο!

*Ο Μάιος, είναι ο δικός μας “ιδιαίτερος” μήνας, καθώς γινόμαστε ενός έτους!
Κάθε μέρα μέχρι τις 12 Μαϊου  θα υπάρχει ένα ιδιαίτερο Love Letter, από τους συντάκτες μας..