Η τιμωρία του έρωτα, είναι να χάνεται στα απωθημένα..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Γιατί επιλέγεις να ζήσεις μια ζωή με απωθημένα;
Τι σε κάνει να φοβάσαι μπροστά σε αυτό που τόσο πολύ θες;
Τι σε κάνει να κρατιέσαι μακριά από αυτό που έχεις ποθήσει τόσο;
Γιατί ξέρεις, η πιο “βαριά” τιμωρία του ερωτευμένου δεν είναι η απόρριψη.
Είναι να έχει αγγίξει το όνειρο, και να μην το διεκδικήσει.
Να ξέρει πώς θα μπορούσε.. να έχει νιώσει για λίγο.. και να το έχει αφήσει να χαθεί.

Τι να την κάνεις τη ζωή γεμάτη απωθημένα κι ανεκπλήρωτα;
Εκείνο που δεν τόλμησες να κάνεις δικό σου, εκείνο που δεν τόλμησες να το γευτείς και να γεμίσεις μνήμες και σημάδια..
Τι να το κάνεις;
Η ζωή αξίζει για την επόμενη βόλτα..
Για το επόμενο φιλί που θα σου κόβει την ανάσα..
Για όλα τα λόγια που δεν θα μείνουν ανείπωτα..

Κι αν κάποτε πείσεις τον εαυτό σου πως ξέχασες..
Αν πιστέψεις το παραμύθι του “ο έρωτας με έρωτα περνάει”, την ώρα που θα κλείσεις τα μάτια σου, την ώρα που θα μείνεις εσύ κι οι σκεψεις σου..
Εκεί που θα πεις την τελευταία σου “καληνύχτα”..
Εκεί που θα πεις το τελευταίο σου “μου λείπεις ρε βλάκα”
Εκεί ανήκεις..

Απλά.