Η συγχώρεση είναι η πιο απαιτητική γκόμενα

Γράφει η “Κλεψύδρα”

Κάποιες φορές, θες να μιλήσεις ειλικρινά χωρίς ιστορίες και κάλυψη. Κατάματα σου λέω, πως η συγχώρεση είναι απαιτητική γκόμενα και είναι γκόμενα γιατί μην ελπίζεις σε ισόβιες σχέσεις ή αιώνια φιλία, είναι βιαστική και σκληρή .

Την προσπάθησα και μη νομίζεις ότι τα βρήκαμε με τη πρώτη ήρθε στο κατώφλι μου, άφησε μηνύματα, έκανα πως δεν ήμουν εκεί. Ήθελα να βγάλω το δέρμα μου και όσα σήμαινε,  να σε αφήσω εκτός ή να σε τσακίσω δε μπορούσα να διαλέξω, έτσι την άφησα απέξω τι να έλεγα και με ποια δικαιολογία.

Την άφησα απέξω και έφαγα όλο το χιόνι και τη βροχή σαν το καλύτερο γλυκό, πρόσθεσα και πολύ αλκοόλ για να μη σκέφτομαι και πέρασε ο καιρός .

Κάπως μετά, μαλάκωσα και τη προσκάλεσα για δείπνο μα η άτιμη πρόσεξε καλά τη παγωμάρα μου και όσα πήγα να θάψω μες τη λήθη.

“Μου την έφερες” είπε
“Δεν είσαι έτοιμη  και το φαϊ σου ανάλατο. Δεν είναι συγχώρεση να μη θυμάσαι”, είχε σαφώς τα δίκια της.
Πάλι μικρή στα μάτια της, μεγάλη στον εγωισμό.

Να που όμως, περίεργη η  τύχη σε έφερε και  οι αποσκευές σου θρύψαλα και ματωμένες οι βαλίτσες.
Ξάπλωσε η συγχώρεση στα σκεπάσματα, μύρισε την αλήθεια  και χόρεψε εν ονόματι του πείσματος που λυγάει μια στο τόσο.
Και ήρθε γιατί συγχώρεσα!
Συγχώρεσα πρώτη φορά με πάθος, όχι από σπουδαιότητα, όχι πως τα κατάφερα, μα δε σε συγχώρεσες εσύ.
Όπου  στεριά εκεί το έριχνες το καράβι, σε κάθε τρικυμία πήγαινες γυμνός και στο μεγάλο πόλεμο άοπλος.

Σε συγχώρεσα, γιατί δε το κανες εσύ  και σκέφτηκα πώς έπρεπε να το κάνει κάποιος.
Συγχώρα με σήμερα εσύ, που δε κατάλαβα ο,τι όταν σκοτώνεις ο,τι αγαπάς το μαχαίρι είναι δίκοπο.
Μια λεπίδα σε κάθε σώμα, μια λεπίδα σε κάθε καρδιά.
Δίκαια σχεδόν. Ήμουν θυμωμένη και απρόσεκτη, συγγνώμη δε το είδα .