Γράφει ο Δημήτρης Καραμάνος
Κάποτε η πόρτα κλείνει, κι οι επιστροφές δεν γίνονται δεκτές
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που το «ως εδώ» δεν είναι απλά λέξεις. Είναι απόφαση. Είναι το σημείο που σηκώνεις το κεφάλι, κοιτάς τον άλλον στα μάτια και, χωρίς καμία απολύτως ενοχή, του λες: «Τέλος. Η πόρτα αυτή κλείνει, και δεν ξανανοίγει».
Δεν είναι εγωισμός. Είναι αυτοσεβασμός. Γιατί, βλέπεις, κάποια στιγμή κουράζεσαι. Κουράζεσαι να περιμένεις αυτό που δεν έρχεται ποτέ. Να δίνεις μάχες για ανθρώπους που δεν τις δίνουν για σένα. Να χτίζεις γέφυρες και να βλέπεις τον άλλον να τις γκρεμίζει με απάθεια.
Η ζωή δεν είναι πρόβα. Δεν μπορείς να πατάς rewind και να περιμένεις κάθε φορά μια καινούργια αρχή. Ο χρόνος δεν συγχωρεί και, το κυριότερο, δεν γυρίζει πίσω. Όσο περισσότερο σπαταλάς σε καταστάσεις που δε σε γεμίζουν, τόσο περισσότερο χάνεις τον εαυτό σου.
Κι όταν επιτέλους φτάνει η στιγμή που το καταλαβαίνεις, όλα γίνονται ξεκάθαρα. Η πόρτα δεν κλείνει επειδή μισείς. Δεν κλείνει επειδή θες να τιμωρήσεις τον άλλον. Κλείνει επειδή αγαπάς τον εαυτό σου λίγο παραπάνω. Επειδή επιλέγεις να ζεις με αξιοπρέπεια.
Όχι, οι επιστροφές δεν γίνονται δεκτές. Όχι επειδή κρατάς κακία, αλλά επειδή κάποια πράγματα, όταν σπάσουν, δεν φτιάχνονται. Κι αν προσπαθήσεις να τα κολλήσεις, πάντα θα φαίνεται η ρωγμή. Κάποιες φορές, το να κρατήσεις κλειστή την πόρτα είναι ο μόνος τρόπος να προστατέψεις ό,τι σου έχει απομείνει.
Δεν είναι εύκολο. Θα σε πουν σκληρό, ψυχρό, ακόμα και άκαρδο. Θα σου πουν ότι έπρεπε να δώσεις άλλη μια ευκαιρία. Μα δε χρειάζεσαι δικαιολογίες. Δε χρειάζεται να εξηγείς σε κανέναν γιατί επέλεξες να βάλεις τελεία. Ξέρεις ότι το έκανες για σένα.
Γιατί στο τέλος της ημέρας, αν δεν μπορείς να σέβεσαι τον εαυτό σου, κανείς άλλος δεν πρόκειται να το κάνει. Η πόρτα κλείνει, λοιπόν, κι οι επιστροφές δεν γίνονται δεκτές. Όχι γιατί δεν αγαπάς. Αλλά γιατί έμαθες, με τον δύσκολο τρόπο, να αγαπάς πρώτα εσένα.