Η πιο σκληρή φυλακή σου, είναι το μίσος.
Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη
Κάθε μέρα χτίζεις φυλακές. Φυλακές όπου κλειδώνεις όλα τα συναισθήματα. Πόνος, αγάπη, έρωτας, μίσος. Συναισθήματα που σχηματίζονται με γράμματα κεφαλαία. Πόνος: πόσα δάκρυα κύλησαν χωρίς απαντήσεις; Αγάπη: πόση ξόδεψες και στο πρώτο μελτέμι ναυάγησε;
Έρωτας: πόσα κομμάτια σου λύγισαν και παραδόθηκαν στη στιγμή που δεν επέστρεψε πίσω; Μίσος: πόσες φορές συγκράτησες τον εαυτό σου από μια βίαιη και απάνθρωπη πράξη;
Οι φυλακές σου ήταν μονόδρομος. Μια φυλακή με χιλιάδες κελιά. Κελιά με συναισθήματα που αγωνιούν να ξαναβρούν το φως της μέρας και να διεκδικήσουν ξανά μια θέση κοντά σου. Κάθε μέρα σού υπενθυμίζει την ύπαρξή τους. Δε γίνεται να ξεχάσεις. Είναι ακατόρθωτο πλέον.
Άνθρωποι περαστικοί στη ζωή σου ζωγραφίζουν στιγμές, χρώματα φωτεινά, χρώματα θαμπά, χρώματα ξένα. Ξένα γιατί δε μπορεί ο ανθρώπινος νους να συλλάβει όλες τις γήινες αποχρώσεις. Κι εκεί που σκέφτεσαι το σκίτσο ή την εικόνα της μέρας, να σου και εμφανίζεται στο μυαλό η φυλακή. Ποιο συναίσθημα θα αποφυλακισθεί πρώτο; Ίσως η αγάπη επειδή χωράει πιο εύκολα στις ανθρώπινες σχέσεις.
Αγαπώ σημαίνει να δίνω με την ψυχή μου, κάθε κομμάτι μου, κάθε υλικό και πνευματικό μου απόσταγμα. Δεν περιμένεις αντάλλαγμα στην αγάπη. Είναι τρόπος να μπορείς να ανασαίνεις μέσα στη μέρα. Να γεμίζεις με οξυγόνο κάθε σου κύτταρο. Να χαμογελάς χωρίς να περιμένεις χαμόγελο αντάξιο του δικού σου. Κάθε χαμόγελο είναι μοναδικό. Και κάθε στίγμα αγάπης είναι μοναδικό.
Αν δεν ήταν η αγάπη ίσως να ήταν και το μίσος. Κι εκείνο χωράει μεταξύ μας. Μπορεί και στριμώχνεται εκεί που νομίζεις πως τίποτα δε μπορεί να χωρέσει. Σπείρει την αμφιβολία, το φθόνο. Γεμίζει με «γιατί» τις πληγές σου, σε μετατρέπει σε ζώο που θέλει να βρει το επόμενο θήραμά του. Ζώο, θεριό, που διψάει για αίμα.
Αυτό το κελί είναι πολύ δύσκολο να το κρατήσεις κλειστό. Πρέπει να φρουρείται συνέχεια, μέρα και νύχτα. Γιατί το μίσος μπορεί και τρυπώνει στις πιο λεπτές χαραμάδες, είναι ύπουλο και χτυπά εκεί που πιστεύεις πως όλα πήραν το δρόμο τους…