Γράφει η Μαριάννα Αργυρίου
Η ζωή είναι ένα ταξίδι.
Όχι πάντα όμορφο, όχι πάντα δίκαιο, αλλά σίγουρα μοναδικό.
Ένα ταξίδι με σταθμούς, με λιμάνια και φουρτούνες, που κανείς δεν μπορεί να το ζήσει δεύτερη φορά.
Ένα ταξίδι που όσο κι αν προσπαθείς να το προγραμματίσεις, πάντα θα σου ξεφεύγει.
Κι εσύ, με ένα σκαρί για όπλο και οδηγό, πορεύεσαι.
Προσπαθείς να κουμαντάρεις τον άνεμο, να διαλέξεις σωστά ρότα, να φτάσεις κάπου που θα μοιάζει με προορισμό.
Μα στην πορεία, ξεχνάς πως δεν έχει σημασία πού θα φτάσεις, αλλά πώς θα ταξιδέψεις.
Ξεχνάς πως η αξιοπρέπεια και το συναίσθημα των άλλων είναι το καύσιμο που σε πάει μακριά.
Οι άνθρωποι σήμερα έχουν μάθει να κυνηγούν χωρίς να σέβονται.
Να ζητούν αγάπη, αλλά να την απορρίπτουν όταν τη βρουν.
Να ζητούν συντροφικότητα, αλλά να τη διαλύουν με την πρώτη ευκαιρία.
Να μιλούν για εμπιστοσύνη, μα να την προδίδουν μόλις τη νιώσουν δεδομένη.
Και κάπου εκεί, το σκαρί αρχίζει να μπάζει νερά.
Η ζωή δεν σου χρωστά δεύτερες ευκαιρίες.
Δεν σε ρωτά αν είσαι έτοιμος να διορθώσεις.
Απλώς προχωρά, κι εσύ μένεις πίσω να μετράς λάθη, απουσίες και ανείπωτα «σ’ αγαπώ».
Όλα αυτά που κράτησες μέσα σου από φόβο ή εγωισμό.
Όλα αυτά που πίστευες πως θα προλάβεις να πεις αύριο.
Η ευγνωμοσύνη, η συγγνώμη, το «σ’ αγαπώ» — δεν είναι λέξεις μικρές.
Είναι τα πανιά που κρατούν το σκαρί σου όρθιο.
Χωρίς αυτά, θα πλέεις σε κύματα από ενοχές και σιωπή.
Μην περιμένεις να βρεις τον κατάλληλο καιρό για να τα πεις.
Ο καιρός της ζωής είναι πάντα τώρα.
Κοίτα μπροστά σου.
Άφησε πίσω ό,τι δεν άξιζε και τίμα εκείνους που έμειναν στο πλάι σου.
Να είσαι δίκαιος, καθαρός, αληθινός.
Γιατί το ταξίδι της ζωής δεν μετριέται με προορισμούς,
αλλά με τις ψυχές που άγγιξες στο πέρασμά σου.
