Η δύναμη και η ψυχή κρύβονται στους “διαφορετικούς” αυτού του κόσμου

Το σημερινό άρθρο είναι εξαιρετικά αφιερωμένο σε όλους αυτούς που νομίζουν ότι ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο. Σε αυτούς που πιστεύουν ότι χωράνε με περισσή άνεση στην κοινωνία, ότι είναι αποδεκτοί από τους πάντες. Ότι είναι νορμάλ, ότι είναι τέλειοι. Και που γι ‘ αυτό το λόγο καταδικάζουν και διαχωρίζουν κάθε διπλανό τους, που το στενό μυαλό τους θεωρεί διαφορετικό.
Αυτοί οι τόσο διασκεδαστικοί ανεγκέφαλοι, έχουν κατηγοριοποιήσει τους ανθρώπους με βάση συγκεκριμένα, εξίσου κενά με τους ίδιους κριτήρια: τη σεξουαλική ταυτότητα και προτιμήσεις, την οικογενειακή κατάσταση, τις ψυχικές αντοχές και άλλα πολλά, που πραγματικά ξεπερνούν τα όρια, τόσο της σύνταξης ενός άρθρου, όσο και αυτά της υπομονής.
Αναρωτιέμαι ώρες ώρες, πως είναι δυνατό, ένα τσούρμο προκατειλημμένα, κολλημένα ανθρωπάκια, να αυτοανακηρύσσονται φυσιολογικοί, καταδικάζοντας ταυτόχρονα τόσο κόσμο, που στην τελική είναι πολύ πιο φυσιολογικός και αξιοπρεπής από την αφεντιά τους.
Είσαι ομοφυλόφιλος; είσαι γκέι, ανώμαλος, ορολογία με τεράστια γκάμα, δε θα αναλωθώ.
Δεν πα’να ‘σαι ένας άνθρωπος όπως όλοι μας, με τη δουλειά, τον κύκλο σου, την οικογένειά σου, τις αξίες και τα όνειρά σου; το τι κάνεις στο κρεβάτι σου ξαφνικά αφορά τους πάντες και κυρίως σε χαρακτηρίζει,  ή μάλλον σε κακό-χαρακτηρίζει…δε σκέφτηκε όμως ποτέ κανείς τους, ότι εσύ πιθανότατα στο κρεβάτι σου επιδίδεσαι σε πολύ μεγαλύτερου συναισθηματικού βάθους δραστηριότητες, από  πολλούς  “φυσιολογικούς”, που το κρεβάτι τους βράζει από ανία, απραξία και διαδικαστικότητα. Δεν υπολόγισε έστω ένας τους ότι η ελευθερία έκφρασης δεν ισοδυναμεί με προσβολή του ατόμου. Είναι απαράδεκτο να συσχετίζεται η αξία του ανθρώπου με τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, με κάτι τόσο προσωπικό.
Κι ας μου επιτραπεί η εκτίμηση, αλλά θεωρώ πως οι ομοφυλόφιλοι, με όλες τους τις εκδηλώσεις, δεν επιδιώκουν να προκαλούν, αλλά να διαφυλάσσουν τα δικαιώματα που όλοι μας έχουμε από τη γέννησή μας:αξιοπρέπεια, ελευθερία, αυτοδιάθεση. Δικαιώματα θεμελιώδη και αυτονόητα, που κάποιοι μεσαιωνικοί τύποι προσπαθούν να καταργήσουν.
Είσαι γυναίκα χωρισμένη, έχεις και παιδί; συμφορά που σε βρήκε! γιατί χώρισες; δεν ησουν καλή σύζυγος; Προσπαθείς να ανασυνταχθείς και να ξαναπιάσεις τη ζωή  σου από την αρχή; προκαλείς, κάτσε κάτω να μετανιώνεις για την υπόλοιπη ζωή σου. Μπορεί στην καλύτερη να βρεις κανένα κορόιδο να φορτωθεί το παιδί σου και να στο μεγαλώσει…κι ας είσαι ανεξάρτητη οικονομικά, κι ας είσαι πολύ αξιοπρεπέστερη από τις γυναικούλες που σε σχολιάζουν, κι ας κατάφερες να σταθείς στα πόδια σου μόνη, να κάνεις τη μαμά και τον μπαμπά ταυτόχρονα. Κι ας αποφάσισες πως ο άντρας της ζωής σου είσαι εσύ, κι ας έχασες την εμπιστοσύνη σου στους ανθρώπους και τις σχέσεις από τα πισώπλατα μαχαιρώματα. Δεν ανήκεις πουθενά, δεν είσαι παντρεμένη, δεν είσαι ελεύθερη, ένα υβρίδιο είσαι, η κεφαλή  μιας ανάπηρης οικογένειας είσαι, επί το επιστημονικότερον “μονογονεϊκής”. Ανατρίχιασα.
Δεν έχεις ανάγκη να αποδείξεις τίποτα και σε κανέναν, αρκεί που η ψυχοσύνθεσή σου είναι τουλάχιστον υγιής, σε σχέση με αυτήν ενός γάμου αποτυχημένου, ρουτινιασμένου και τελικά πεθαμένου. Ο καθημερινός σου αγώνας αποφέρει καρπούς που δε χρειάζεται καν να τρίψεις στα μούτρα των επικριτών σου, γιατί πολύ απλά απαξιείς. Μόνη σου κάνεις για δύο.
Έχεις ψυχολογικά προβλήματα, βουλιάζεις στο άγχος και στη θλίψη; διάγνωση των απανταχού εξειδικευμένων ψυχιάτρων που ασκούν καλόβουλη κοινωνική κριτική: είσαι βλαμμένος, έχεις κατάθλιψη, είσαι ψυχάκιας.
Σοβαρά; για σταθείτε ρε παιδιά, ξέρει κανένας τη βαρύτητα της λέξης “κατάθλιψη”; γνωρίζετε μήπως το Γολγοθά των ψυχολογικών προβλημάτων; αν δεν το νιώσεις στο πετσί σου, αν δεν σε πιάσει το ωστικό κύμα του αδιέξοδου, δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις πόσο απειροελάχιστη είναι η απόσταση ανάμεσα στη λογική και στην απουσία της.
Θέλει δύναμη κι αποφασιστικότητα να αναγνωρίσεις το πρόβλημα και να σηκωθείς να πας να το λύσεις. Θέλει κότσια να ζητήσεις βοήθεια, λίγοι παραδέχονται μια κατάσταση υπάρχουσα, οι υπόλοιποι απλά σιωπούν, από φόβο ότι ο περίγυρος θα τους κρίνει με σκληρότητα και αποδοκιμασία.
Η ευαισθησία, όμως, δεν είναι ντροπή. Τα όρια του καθενός είναι πεπερασμένα και, κυρίως, διαφορετικά.
Όλοι αυτοί οι δικαστές, δεν είναι τίποτε περισσότερο από άτομα με ζωές επίπεδες, που η ζήλια και το κουτσομπολιό είναι ανάγκη βιοτική.
Προβάλλουν την ελλειπτική τους φύση πάνω στη μειοψηφία, προκειμένου να επιβεβαιωθούν: αφού όλοι οι άλλοι είναι φόλες, αυτοί είναι και γαμώ τα παιδιά!
Ποιος είναι λοιπόν αυτός που θα καθορίσει το “φυσιολογικό”σε αυτή τη ζωή; μην κρίνετε, γιατί, έτσι κι αλλιώς, κάποια στιγμή θα κριθείτε κι εσείς, από άλλους όμοιούς σας, που κάποτε θάβατε παρέα.
Η δύναμη που  κρύβεται μέσα στους “διαφορετικούς” είναι αστείρευτη, γιατί η προσπάθεια που καταβάλλουν καθημερινά είναι πραγματική και γεμάτη σκοπό. Δεν τους αγγίζουν οι μικρότητες, γι ‘ αυτό μην κάνετε τον κόπο.