Η γυναίκα της Μάνης
Γράφει η Ελένη Αράπη.
Ολες εμείς, οι γυναίκες με τα μαύρα έχουμε νανουριστεί με μοιρολόγια.
Ο θάνατος το οικείο μας σπίτι, η τιμή, η υπερηφάνεια μας, η μοναδική ύψιστη αξία, πάνω απο θεούς και δαίμονες, ακόμα και πάνω απο τον έρωτα στέκει. Η γυναίκα της Μάνης προορίζεται να γίνει Μάνα και μάλιστα “ανδροπλάστρα”.
Τα κοριτσια δε λογίζονται στη Μάνη για παιδιά.
Μόνο έτσι μπορούμε να ξεπεράσουμε το σύμπλεγμα που μας διακατέχει ότι δεν γεννηθήκαμε άντρας και να μας σεβαστεί η Μανιάτικη κοινωνία. Γνωρίζουμε απο την κούνια μας ότι δεν είμαστε αυτό που περιμένανε, ότι δεν είμαστε αυτό που θέλανε και αυτή η άρνηση μπορεί να οδηγήσει σε δύο δρόμους, είτε στο να δεχτείς την κατωτερότητά σου και να σκύψεις το κεφάλι είτε στο να ταχθείς να αποδείξεις σε όλους μα πάνω απ΄όλα στον ίδιο σου τον εαυτό ότι είσαι ισότιμη, ισόψυχη του ανδρός και μη σου πω και καλύτερη απο κάποιους υποτιθέμενους άντρες.
Αυτον τον δευτερο δρόμο επιλέγουν οι περισσότερες γυναικες της Μανης, οι οποίες στο δρόμο για την κατάκτηση της αποδοχής γίνονται πολύ σκληρές και αυταρχικές όχι μόνο με τους άλλους, γονείς, αντρα, παιδιά αλλά βασικά και κύρια με τον ίδιο τους τον εαυτό.
Μερικές φορές νοιώθω ότι η καρδιά της Μανιάτισσας είναι σκληρή σαν το Μανιάτικο, πέτρινο τοπίο και μόνο ο γιος της μπορεί να της απαλύνει το βαθύτερο πόνο απόρριψης που κουβαλάει.
Κλασικές λοιπόν αγορομάνες δίνουν ακόμα και τη ψυχη τους , για τα βλαστάρια τους τα οποία θεωρούν αποκλειστικά δικά τους μέχρι τα βαθειά γεράματα.
Οι Μανιάτισσες γυναίκες λατρεύουν την ισχύ και τη δύναμη, όχι τόσο το χρήμα, όσο την πολιτική δύναμη και την πνευματική υπεροχή, η οποία ξέρουν ότι θα τις βοηθήσει να επιβληθούν στην κοινωνία. Φαινομενικά στις Μανιάτικες οικογένειες τον πρώτο λόγο τον έχει ο άντρας, ο σκληρός, ο βίαιος, ο εγωιστής.
Ουσιαστικά όμως η ψυχή και η κατάρα του σπιτιού είναι η Μανιάτισσα γυναίκα. Παθιάζεται και μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στον τάφο τα παιδιά της (τα όπλα της) αν νοιώσει ότι θίγεται η υπόληψη και η τιμή της φατρείας.
Σκληρες γυναίκες σχεδόν απάνθρωπες, ξέρετε γιατί; Γιατί τα πρέπει και οι κοινωνικές συμβάσεις έχουν κατακρεουργήσει τη γυναικεία τους φύση, είναι τόσα τα συμπλέγματα που κουβαλάνε, που ξεχνάνε ότι είναι γυναίκες με πάθη και πόθους, αρνούνται να τα δουν και αρρωσταίνουν..
Γενναίες με ιδανικά και αξίες, λατρεύουν την πατρίδα τους, την ιστορία τους, είναι περήφανες για την καταγωγή τους. Όλα αυτά όμως είναι ετοιμες να τα ποδοπατήσουν αν δουν ότι θίγεται η οικογένειά τους.
Ειλικρινείς, θρασείς, ντόμπρες, δεν ξέρουν απο διπλωματία, δεν μασάνε τα λόγια τους. Η αυτοδικία είναι η μοναδική λύση που καθαίρει τη ψυχή τους όταν θιχτεί η φατρεία.
Ασκωντας ετσι μια επισφαλη ισορροπια αναμεσα στη ζωη και στον θανατο, οι γυναικες της Μανης ειναι περισσότερο Διονυσιακές, κυλάει η μέθη στο αίμα τους, τις παθιάζει και τις τυφλώνει.
Αντί να την εκτονώσουν δημιουργικά και να ισορροπήσουν με το Απολλώνιο στοιχειο, μεθούν τόσο πολύ απο τις αγάπες και τα μίση τους που οδηγούνται τόσο στην αυτοκαταστροφή όσο και στη καταστροφή των άλλων.
Ολα αυτά που γονιδιακά σχεδόν αρχετυπικά περνούν μέσα στα κύτταρά μας, θέλει πολύ προσπάθεια για να τα ισορροπήσεις, ώστε ο Διόνυσος να συνυπάρξει με τον Απόλλωνα, το ασπρο με το μαύρο, το φως με το σκοτάδι…
Ισως βέβαια να μη θέλουμε να τα ισορροπήσουμε γιατί εντέλει πιστεύω ότι πολύ μας αρέσει που παθιαζόμαστε και νοιώθουμε έντονα τόσο τον πόνο όσο και τον έρωτα.
Δες το μανιατικο μοιρολόι, φωνάζεις, πέφτεις στα πατώματα, ξεριζώνεις τα μαλλιά, μπήγεις νυχιές στο πρόσωπό σου και έτσι εκτονώνεις τον πόνο σου, δε γίνεται σαράκι να σε φάει και συνεχίζεις.
Αυτό το μαθαίνουμε απο μικρές, πρέπει να μαθουμε να αντέχουμε όσα η ζωή μας στείλει…. Amor Fati, που λεει και ο Νιτσε…»
LoveLetters