Η αληθινή αγάπη είναι σαν τον καφέ. Πικρή και εθιστική.

Γράφει ο Δημήτρης Καραμάνος

Ξέρεις, όλοι μιλούν για την αγάπη σαν να είναι κάτι γλυκό, κάτι ρομαντικό, γεμάτο λουλούδια και όμορφα λόγια. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς. Η αληθινή αγάπη δεν είναι έτσι. Δεν είναι εύκολη, δεν είναι ανέμελη, και σίγουρα δεν είναι πάντα γλυκιά.

Είναι πικρή. Όπως ο καφές σου χωρίς ζάχαρη.
Αφήνει μια γεύση που καίει. Μια ένταση που σε ξυπνάει απότομα, σε αναγκάζει να ανοίξεις τα μάτια και να δεις τον κόσμο όπως είναι. Χωρίς φίλτρα, χωρίς ψέματα. Σε κάνει να αναρωτιέσαι αν μπορείς να την αντέξεις, αν μπορείς να πάρεις άλλη μια γουλιά χωρίς να σε τσακίσει.

Αλλά, ταυτόχρονα, είναι εθιστική.
Γιατί ακόμα κι όταν σου αφήνει αυτό το πικρό συναίσθημα, δεν μπορείς να την αφήσεις. Τη θες ξανά και ξανά. Τη ζητάς με το που ανοίξεις τα μάτια σου. Είναι εκείνη η δόση που χρειάζεσαι για να ξεκινήσεις τη μέρα σου, για να νιώσεις ζωντανός.

Και εσύ; Εσύ είσαι σαν τον δυνατό, μαύρο καφέ.
Ούτε γλυκιά, ούτε εύκολη. Σε κάθε γουλιά υπάρχει κάτι που με πιέζει, κάτι που με κάνει να νιώθω ότι δεν μπορώ να χαλαρώσω. Αλλά ξέρεις τι; Δεν με νοιάζει. Γιατί ακόμα κι όταν σε νιώθω πικρή, ξέρω ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να με κάνει να νιώθω έτσι.

Η αληθινή αγάπη δεν είναι για όλους.
Όπως και ο δυνατός καφές. Δεν τον αντέχουν οι πολλοί. Αλλά όσοι τον δοκιμάσουν, δεν μπορούν να επιστρέψουν σε κάτι λιγότερο. Έτσι κι εσύ. Είσαι πικρή, εθιστική, και δεν μπορώ να σε βγάλω από μέσα μου. Και ξέρεις κάτι; Δεν θέλω.

Γιατί, τελικά, η αληθινή αγάπη είναι σαν τον καφέ: δεν χρειάζεται να είναι γλυκιά για να σε κρατάει ξύπνιο τη νύχτα.