Γράφει ο Nickolas M.
Ημέρα 1η
Προσπαθώ με κόπο να ακουμπήσω το τηλέφωνο στο γραφείο. Μάταια. Πέφτει με κρότο στο πάτωμα. Το σηκώνω με τρεμάμενα χέρια. Οι λέξεις χορεύουν στα μάτια μου. «Τέλος», «βλέπω άλλον», «συγνώμη», «καλή τύχη». Δε βγάζω νόημα. Οι συνάδελφοι με κοιτάζουν περίεργα. Προφασίζομαι αδιαθεσία και μπαίνω στο αμάξι. Στο δρόμο πάω να τρακάρω τρεις φορές. Την τρίτη ακούω κι ένα ξεγυρισμένο μπινελίκι από έναν ταρίφα. Τον χαιρετάω και του λέω ένα μουδιασμένο «καλησπέρα». Με κοιτάζει με απορία και κουνάει το κεφάλι του. Μπαίνω σπίτι και πέφτω κατευθείαν με τα ρούχα στο κρεβάτι.
Ημέρα 2η
Δεν μπορώ να παρακολουθήσω την παρουσίαση. Το μυαλό μου είναι χυλός. Όταν με ρωτάνε τη γνώμη μου ψιθυρίζω κάτι ακατάληπτα και φεύγω. Κλείνομαι στο γραφείο και ζητάω να μην με ενοχλήσουν. Έχω συνεχόμενη ταχυκαρδία και σφίξιμο στο στομάχι, που αισθάνομαι ότι έχει κολλήσει στην πλάτη. Δεν είμαι σίγουρος αν κοιμήθηκα, αλλά με το ζόρι στέκομαι όρθιος. Το βράδυ με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση..
Ημέρα 3η
Ξυπνάω χαράματα με αναγούλες. Τρέχω στο μπάνιο ξερνώντας κίτρινο υγρό. Λογικό. Δεν έχω φάει τίποτα τρεις μέρες, απορώ και που άντεξε τόσο. Πάω σφαίρα στο γαστρεντερολόγο μου. Το έλκος υποτροπίασε. Μου δίνει αγωγή για δέκα μέρες και επανεξέταση σε έναν μήνα. Με βρίζει για τη διατροφή μου και μου ζητάει να χαλαρώσω και να κατεβάσω τους ρυθμούς. Νομίζει φταίει η δουλειά μου. Τί να του εξηγήσω… Γυρίζω σπίτι και τηλεφωνώ για να ενημερώσω ότι έχω τριήμερη αναρρωτική. Μου εύχονται περαστικά, αν και ξέρω ότι μέσα τους με βρίζουν. Χέστηκα, κι εγώ μέσα μου – και ενίοτε έξω μου – τους βρίζω κι εγώ.
Ημέρα 4η
Βλέπω μήνυμα σου στο κινητό. Προσπαθείς να μου εξηγήσεις το σκεπτικό σου. Άδικος κόπος. Μιλάς μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω. Κι είμαι λίγο μεγάλος για να τη μάθω. Απαντάω μονολεκτικά, άλλωστε είμαι απασχολημένος με το να ξερνοβολάω κάθε λίγο. Θες να μείνουμε φίλοι. Δε με αφορά κάτι τέτοιο. Το κλείνω και προσπαθώ να κοιμηθώ. Ξυπνάω συνέχεια με εφιάλτες, κάθιδρος και με ταχυκαρδία.
Ημέρα 5η
Ο καρδιολόγος μου μαζεύει τα ηλεκτρόδια και με σκυλοβρίζει. Οι αρρυθμίες έχουν χτυπήσει κόκκινο, το ίδιο και τα τριγλυκερίδια. «Κανόνισε να έχουμε τα του πατέρα σου και με σένα» με απειλεί. Μου ξυπνάει μνήμες. Ο πατέρας κατάκοιτος κι η μάνα μου να κάνει την αποκλειστική. Δε θέλω να επαναληφθεί. Υπόσχομαι να προσπαθήσω περισσότερο και φεύγω. Προσπαθώ να κοιμηθώ αλλά μάταια. Περνάω όλο το βράδυ κοιτώντας το ταβάνι.
Ημέρα 6η
Το βραδάκι πηγαίνω με τον Θ.Κ. για τσίπουρα, του τα είχα τάξει και δεν ήθελα να τον στήσω. Μετά το τρίτο ποτήρι καταρρέω. Κλαίω ακατάπαυστα και του τα λέω μαζεμένα και μπουρδουκλωμένα. Αμφιβάλλω αν βγάζει άκρη, αν και νομίζω έπιασε το νόημα μέσες άκρες. Μας ζητάνε διακριτικά να φύγουμε, έχουμε γίνει ρόμπα προφανώς και διώχνουμε και κόσμο. Με πάει σπίτι βρίζοντας με για τα περιττά κιλά που έχω βάλει και τον εμποδίζουν να με κουβαλήσει. Με πετάει σαν τσουβάλι στον καναπέ με τα ρούχα.
Ημέρα 7η
Πίνω καφέ με μπουγάτσα που μου έφερε από τον φούρνο. Παλιόφιλος ο Θ.Κ., ξέρει τα χούγια μου. Κοιμήθηκε στο πάτωμα έχοντας τον νου του μην τυχόν πάθω καμιά αναρρόφηση. Μου αναλύει μια θεωρία περί «δεκαημέρου του χωρισμού» όπου και καλά για δέκα μέρες έχεις συμπτώματα σαν ενός junkie που περνάει σύνδρομο στέρησης. Του υπενθυμίζω ότι αυτό αφορά τη σωματική στέρηση. Το πρόβλημα στα πρεζάκια αφορά κυρίως την ψυχική εξάρτηση. Μου προτείνει διάφορους τρόπους διαφυγής, μπουζούκια, εκδρομές και άλλα. Τα μισά ακούω από αυτά που λέει. Στο μυαλό μου χορεύουν οι λέξεις του μηνύματος σου.
Ημέρα 8η
Ξαναγυρίζω δουλειά. Μου εύχονται περαστικά. Κάνα δυο έχουν καταλάβει τί γίνεται, τους έχω πει και μέσες άκρες τί παίζει με σένα. Μου υπενθυμίζουν φιλικά ότι «στα λέγαμε». Χαμογελάω πικρά. Όταν εσείς τα λέγατε εγώ ζούσα στο συννεφάκι μου. Κι η ρημάδα η νεφελόπτωση πάντα πονάει. Προσπαθώ να πιάσω τα χαρτιά μου από κει που τα άφησα. Χρωστάω μηνιαία αναφορά πελατών, να απαντήσω σε καμιά κατοσταριά e-mails και έχω και πενήντα αναπάντητες από πελάτες και συνεργάτες. Φεύγω 8 το βράδυ και δεν έχω κάνει ούτε τα μισά.
Ημέρα 9η
Ξεκινάμε με τα βασικά. Unfollow, unfriend, διαγραφή μηνυμάτων και τηλεφώνου. Δεν υπήρξες, δεν υπάρχεις. Πάω γραφείο και πέφτω με τα μούτρα. Δεν έχω άλλο χρόνο για ξόδεμα. Φεύγω πάλι στις 8, παρά τα παρακάλια του HR για τήρηση του ωραρίου. Όσο έλειπα έκανε ντου η επιθεώρηση εργασίας και το πρόστιμο τους ζάλισε. Φεύγω σφαίρα για pilates. Ναι, θα το κάνω και αυτό στη ζωή μου. Ευκαιρία να ξεσκουριάσω τις αρθρώσεις μου, που παθαίνω τενοντίτιδες με το παραμικρό. 40 χρονών γέρουλας. Φεύγω από το μάθημα πιασμένος παντού, αλλά ξαλαφρωμένος.
Ημέρα 10η
Πρώτο βράδυ που κοιμάμαι συνεχόμενα. Η αγωγή για το στομάχι φαίνεται αποδίδει. Οι αρρυθμίες κάλμαραν. Μου άνοιξε κι η όρεξη. Μισό βάζο Nutella στο πρωινό κι αν δεν θυμόμουν τα βρισίδια του γιατρού θα το είχα αδειάσει. Μπαίνω στον πειρασμό να μπω στο προφίλ σου, αλλά αντιστέκομαι. Μάτωσα το δάχτυλο μου από το δάγκωμα, αλλά κρατήθηκα. Το πρόβλημα είναι ότι με τη γάζα δεν θα μπορώ να δουλέψω υπολογιστή. Δεν πειράζει, πιο αργά σήμερα. Πιο ήρεμα. Πιο χαλαρά.
Δεν έχω θυμό. Πίκρα και απογοήτευση έχω. Το συναίσθημα να βλέπεις έναν άνθρωπο που τον είχες ψηλά να πέφτει από το βάθρο που τον είχες τοποθετήσει. Αλλά επέζησα από τη σωματική απεξάρτηση.
Μένει να δω τί θα κάνω με την ψυχική…