Ζωή σε έλεγχο, είναι ζωή χαμένη

Γράφει η Σοφία Δέδε

Αγαπούσα πάντα τον έλεγχο!

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα μια τάση να θέλω να ξέρω όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Ήθελα να είμαι πάντα προετοιμασμένη για το πώς θα αντιδράσω σε οτιδήποτε προγραμματισμένο ή απρόοπτο συμβεί. Να έχω τον απόλυτο έλεγχο των συναισθημάτων μου, των πράξεων μου και να ξέρω ακριβώς τι θα μου συμβεί αν παρεκκλίνουν λίγο τα πράγματα.

Το κακό όμως δεν σταμάτησε μόνο σε εμένα!

Σειρά είχαν τα αγαπημένα μου πρόσωπα.

Έπρεπε να ξέρω που είναι και τι κάνουν! Τι ώρα γύρισαν; Πόσο ήπιαν; Με ποιους ήταν;

Είχα λόγο και άποψη και πάντα προσπαθούσα να μην ξεφύγουν τα πράγματα από τα ελεγχόμενα για μένα όρια.

Η κατάσταση έγινε ακόμα πιο δύσκολη όταν έγινα μητέρα!

«Τι ώρα έφαγε; Τι ώρα ξύπνησε; Έχεις καθαρά χέρια; Δεν κρατάμε ένα μωρό έτσι! Ο παιδίατρος είπε..! Μην το αφήνεις κάτω, είναι λερωμένα! Όχι, όχι το τηλεκοντρόλ στο στόμα! Αμάν ρε μαμά, σου είπα την φρουτόκρεμα στις δέκα, όχι δέκα και τέταρτο! Οχτώ το βράδυ θα κάνει μπάνιο! Εννέα θα κοιμηθεί! Μα γιατί κλαίει; Είναι ζεστό το μωρό μήπως έχει πυρετό , ας του βάλω θερμόμετρο! Μετά από μισή ώρα ξανά θερμόμετρο! Να πάρω τον γιατρό; Έχει 37,3 πυρετό! Τι να είναι τώρα αυτό; Κάνεις δεν μπορεί να με βοηθήσει!»

Φυσικά, ούτε λόγος να δεχτώ βοήθεια από κανέναν. Γιατί κανείς δεν θα τα έκανε όπως εγώ, γιατί κανείς δεν ξέρει το παιδί μου καλυτέρα από μένα και γιατί αν δεν το κάνω εγώ στην δουλειά, ώστε να γίνει σωστά, μετά θα πρέπει να το διορθώνω και γιατί να διορθώνω; Θα το κάνω εγώ από την αρχή..

Κάπως έτσι απολάμβανα αυτό που λέγεται Ζωή.

Καταπιέζοντας τόσο τον εαυτό μου να τα θυμάται, να τα προλαβαίνει και να τα κάνει όλα, όσο και να εξουσιάζω τον σύζυγο μου και το παιδί μου που έπρεπε πρώτα να έχουν έγκριση για αυτό που θα κάνουν κάνοντας τους ανενεργούς, άβουλους, αλλά ακόμα και   πρωτοβουλία να έπαιρναν, ποτέ μα πότε δεν έμενα ευχαριστημένη!

Και μια μέρα, συνειδητοποίησα ότι τα πράγματα αντί να γίνονται καλύτερα γίνονταν χειρότερα. Με λύπη και πόνο ψυχής διαπίστωσα, ότι δεν ήμουν ευχάριστη συντροφιά για τον άντρα μου, δεν ήμουν η «τέλεια μαμά» και είχα αποξενώσει, αποστειρώσει το παιδί μου. Οι συνάδελφοι μου ήταν ψυχροί απέναντι μου. Για τους φίλους μου, ούτε λόγος, πάντα ήταν τελευταίοι στην λίστα.

Για όλα αυτά έφταιγα εγώ!

Το κρακ που ακούστηκε μέσα μου ήταν τόσο δυνατό, τόσο οξύ, ήταν τόσο καυτά τα δάκρυα μου που κυριολεκτικά με άλλαξαν.

Άρχισε να με ενοχλεί ο μανιακός μου έλεγχος!

Χαλάρωσα και μαζί μου χαλάρωσαν όλα τα άτομα που αγαπώ.

Ο σύζυγος μου έγινε προτεραιότητα. Το μωρό έμεινε και λίγο με τους παππούδες και τις γιαγιάδες του που τόσο πολύ το λαχταρούσαν (ναι, ναι χωρίς να πάθει κάτι!). Η δουλειά στο γραφείο μοιράστηκε και ναι, επιτέλους, είχα χρόνο για τους φίλους μου και για μένα!

Αν θέλεις να γίνει αυτό και σε σένα πρέπει να είσαι προετοιμασμένη να κάνεις πίσω και να… ρίξεις λίγο τη μύτη σου.

Μετρίασε τις απαιτήσεις σου και θα χαρείς την υποστήριξη και την αγάπη των άλλων. Θα έχεις περισσότερες ήρεμες στιγμές και ποιοτικό χρόνο γι’ αυτά που σε ευχαριστούν. Μια διερευνητική ματιά στα του ψυχικού σου κόσμου θα σου δείξει ότι ούτε πάντα αλάθητη είσαι, ούτε οι αποδόσεις σου είναι πάντα τέλειες.

Μια πιο ταπεινή άποψη του εαυτού σου και των ικανοτήτων σου θα βοηθήσει στο να αποδέχεσαι περισσότερο τους άλλους τόσο στα δυνατά τους σημεία όσο και σε αυτά που θεωρείς μειονεκτήματα. Η προσέγγιση αυτή σίγουρα θα κάνει και τους άλλους να νιώθουν πιο χαρούμενοι και χαλαροί και θα σου το δείξουν έμπρακτα!

Τώρα ναι, την απολαμβάνω πραγματικά την ζωή!