Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης
Για χρόνια, ήξερα το όνομά σου, την μέρα που γεννήθηκες, την γιορτή σου.
Πού γεννήθηκες και πού μεγάλωσες, πού πήγες σχολείο, πού έδωσες το πρώτο σου φιλί και που έκανες τις πρώτες σου κοπάνες.
Ήξερα τα ονόματα των γονιών σου και των κολλητών σου. Ήξερα τις αλλεργίες σου και το όνομα του σκύλου σου.
Ήξερα τις ταινίες που σου αρέσουν στο σινεμά και τη μουσική που έχεις στο αυτοκίνητό σου.
Ήξερα τα αγαπημένα σου χρώματα και τους αγαπημένους σου προορισμούς.
Ήξερα τα σημάδια πάνω σου, ήξερα και κάποια από τα σημάδια μέσα σου.
Ήξερα τις νύχτες πώς σου αρέσει να κοιμάσαι και το πρωί πώς πίνεις τον καφέ σου.
Ήξερα από τον τρόπο που άνοιγαν κι έκλειναν τα μάτια σου πόσο κουρασμένη είσαι.
Ήξερα τα προβλήματα, τους θρήνους, τους πόνους, τις αδυναμίες σου.
Ήξερα τα όνειρα και τους φόβους, τις φοβίες και τα σκοτάδια σου.
Ήξερα τις κακές σου στιγμές, ήξερα και τις καλές σου.
Ήξερα τις μνήμες σου, ήξερα τις ανασφάλειές σου.
Και νόμιζα πως για όλα αυτά που ήξερα, σε αγαπούσα.
Για όλα αυτά που ήξερα σε ερωτευόμουν κάθε μέρα.
Μέχρι που έφυγες, και κατάλαβα πως σε αγαπούσα, για όσα ήξερες εσύ για εμένα.
Σε ερωτευόμουνα κάθε μέρα για εκείνο το χαμόγελο που φώτιζε το πρόσωπό σου όταν κοίταγες εμένα.
Έφυγες, και κατάλαβα πως εγώ ήξερα όσα μου επέτρεψες κι εσύ ήξερες όσα κατέκτησες.
Κι ένιωσα χαμένος.
Έφυγες, και κατάλαβα πως όσο εγώ σε γνώριζα, εσύ με κατακτούσες.
Όσο εγώ σε μάθαινα, εσύ με κέρδιζες.
Εγώ σε ήξερα, εσύ όμως, εξακολουθούσες να με κατακτάς.. παρ’ όλα όσα..
Μέχρι που έφυγες.. και (σε) έχασα.
