Γράφει η Λέλα Σακήλια
Δεν ήμασταν ποτέ από αυτούς που είχαν ένα τακτοποιημένο «μαζί». Δεν ήμασταν οι ήρωες μιας ιστορίας με happy end. Δεν είχαμε ποτέ τις συνθήκες με το μέρος μας, ούτε τα “πρέπει” μας τακτοποιημένα σε μια σειρά.
Δεν ήμασταν το παραμύθι που διαβάζεις πριν κοιμηθείς.
Ήμασταν η ακατέργαστη εκδοχή της πραγματικότητας. Με τα πάθη μας, τις σιωπές μας, τις εκρήξεις μας. Με εκείνα τα βλέμματα που έλεγαν περισσότερα από τα λόγια. Με την ένταση που κουβαλούσαμε μέσα μας, τη βεβαιότητα πως τίποτα δεν θα είναι ποτέ αρκετό για να μας σβήσει.
Δεν είμασταν ρομάντζο. Ήμασταν φωτιά.
Και η φωτιά, ξέρεις, δεν κουμπώνει σε καμία ωραία αφήγηση. Δεν έχει happy end, γιατί απλώς δεν τελειώνει ποτέ.
Άνθρωποι σαν εμάς δεν φτιάχτηκαν για το «εύκολο». Δεν φτιάχτηκαν για να χωρέσουν σε καλούπια, για να γίνουν η ιστορία που κλείνει με ένα φιλί στο ηλιοβασίλεμα. Εμείς ήμασταν πάντα πιο κοντά στη νύχτα. Στις ιστορίες που δεν λέγονται ολόκληρες. Στις στιγμές που έμειναν στη μέση, αλλά δεν ξεχάστηκαν ποτέ.
Εσύ κι εγώ ήμασταν λάθος στα χαρτιά, αλλά αλήθεια στην ψυχή.
Κι ας μην χωρέσαμε ποτέ σε ένα παραμύθι.
Γιατί, να σου πω κάτι;
Οι πιο αληθινές ιστορίες δεν γράφτηκαν ποτέ σε βιβλία.
