Εσύ δεν καταλαβαίνεις με πράξεις, φαντάσου τι θα γινόταν με τα λόγια.

Γράφει η Ειρήνη Αντωνάκη

Μια τυχαία συνάντηση και μια έκρηξη αναμνήσεων ήταν αρκετά για να μου θυμίσουν τι ήσουν στη ζωή μου. Με κοιτάς για κάτι δεύτερα και έπειτα σκύβεις το κεφάλι σε αντίθεση με εμένα που συνεχίζω να σε κοιτώ ώστε να βρω τους λόγους για τους οποίους έφυγες σαν το κλέφτη. Προσπάθησα με ό,τι είχα και δεν είχα για να κρατήσω το μεταξύ μας και παρόλα αυτά εγώ βρέθηκα χαμένη. Δεν έμεινα σε λόγια και σε ψεύτικες ελπίδες, έκανα πράξεις οι οποίες έκαναν θόρυβο. Όχι μόνο δεν εκτίμησες τίποτα αλλά έφυγες χωρίς να μου δώσεις μια εξήγηση. Ας μου έλεγες εξ αρχής ότι δεν γούσταρες ώστε να μην παλεύω για κάτι που ήταν από την αρχή χαμένο. Συνεχίζω να σε κοιτάω και δεν μπαίνω στη διαδικασία να κάνω τις σκέψεις μου να αποκτήσουν σάρκα και οστά ώστε να τις πω μπροστά σου. Δεν σου λέω τίποτα και συνεχίζω το δρόμο μου. Ποτέ δεν σου μίλησα για το πόσο σκάρτα φέρθηκες και για το πόσο δειλός ήσουν. Δεν θα μπω στη διαδικασία να το κάνω τώρα, τη στιγμή που στέκομαι στα πόδια μου και σε έχω βγάλει από τη ζωή μου. Άλλωστε εσύ δεν καταλαβαίνεις με πράξεις, φαντάσου τι θα γινόταν με τα λόγια.