Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Είναι μερικές γυναίκες που δεν φωνάζουν την αξία τους.
Δεν κουβαλούν ταμπέλες, ούτε ψάχνουν να αποδείξουν κάτι.
Κι όμως, είναι αυτές που, αν τις έχεις στη ζωή σου, είσαι τυχερή.
Δεν είναι οι «εύκολες» σχέσεις.
Δεν είναι αυτές που δεν τσακώθηκες ποτέ.
Ίσα ίσα — είναι οι πιο αληθινές.
Εκείνες που χρειάστηκε να μαλώσεις, να μουτρώσεις, να σιωπήσεις για λίγο… και να επιστρέψεις.
Γιατί ξέρεις ότι υπάρχει αγάπη εκεί.
Ότι ό,τι κι αν έγινε, δεν ακυρώνει ό,τι έχει χτιστεί.
Γιατί η φιλία, η αληθινή, δεν είναι λιβάδι την άνοιξη.
Έχει και καταιγίδες. Έχει και μπουρίνια.
Αλλά έχει και μπουνάτσες.
Και στιγμές σιωπής που δεν χρειάζονται εξηγήσεις.
Είναι εκείνες οι γυναίκες που σε κρατούν όρθια χωρίς να το διαφημίζουν.
Που δεν σε άφησαν όταν εσύ δεν άντεχες ούτε τον εαυτό σου.
Που σε είδαν και στα χάλια σου — και έμειναν.
Που μια Κυριακή σου κλείδωσαν την πόρτα του σπιτιού σου και σε προστάτευσαν από τον ίδιο σου τον εαυτό.
Που στις πιο σκοτεινές μέρες, έρχονταν με την κατσαρόλα γεμάτη φαγητό, και σου έλεγαν “κάνε δουλειά σου, θα κοιτάξω εγώ τα παιδιά”. Κι έγινε “θεία” των παιδιών σου..
Που στις πιο φωτεινές λιακάδες, ξέρεις πάντα να την τραβάς τη φωτογραφία με το πιο αληθινό της γέλιο.
Αν έχεις έστω μία τέτοια, κράτα τη.
Μην την χάσεις. Μην την θεωρήσεις δεδομένη.
Γιατί αυτή η γυναίκα, δεν είναι φίλη.
Είναι κομμάτι ψυχής.
ΥΓ. Στο δικό μου κομμάτι ψυχής… που γιορτάζει σήμερα!
Χρόνια πολλά Μπαρμπαρέλλα μου.
