Γράφει η Έφη Παναγοπούλου
Πριν κλείσεις οριστικά την πόρτα θυμάμαι την τελευταία κουβέντα που μου είπες.
«Βουρδουλίζομαι μονος μου, με απροσδιόριστες ενοχές περιτυλιγμένες από οργή..»
Πού να καταλάβω τότε ότι ο βούρδουλας που έλεγες ήταν μέρος της ζωής σου κι οι ενοχές κομμάτι του εαυτού σου και η οργή η πιο στενή σου φίλη.
Έφτιαξες ένα κόσμο φανταστικό που έζησες μέσα όλα αυτά τα χρόνια.
Έφτιαξες το κάστρο σου για να μη πληγώνεσαι.
Πούλαγες αγάπη που οι άλλοι την αγόραζαν ακριβά..
Άραγε πόσο πραγματικά σου στοίχιζε; Και γιατί άφηνες τους γύρω σου να αγοράζουν τόσο ακριβά;
Ερωτήματα που δεν απαντήθηκαν ποτέ και πλέον δεν με ενδιαφέρει η απάντηση που έχεις να δώσεις βλέπεις ξέρω ότι με ξεχώρισες αλλά όχι τόσο που να ρίξεις τα τοίχοι σου.
Το κάστρο σου δεν είχε ιππότες, πριγκίπισσες και εξωτικά μέρη.
Μόνο εσένα σε ένα θρόνο!
Έτσι έλεγες δεν θα πληγωθείς χωρίς να σε ενδιαφέρει τα θύματα που δημιουργούσες, που έπαιρναν για λίγο αγάπη από εσένα και μετά πλήρωναν αδρά.
Για λίγα ψίχουλα..
Πάντα ήσουν το θύμα. Αυτός που πληγώθηκε, που βασανίστηκε αν έκανες όμως μια ανασκόπηση, θα έβλεπες ότι τίποτα από αυτά δεν είχε νόημα.
Γιατί είχες χάσει την αληθινή αγάπη, τον πραγματικό σεβασμό από την ζωή σου!
Φοβήθηκαν έφυγαν και δεν επέστρεψαν ποτέ!
Θύμα ή θύτης;
Τι σημασία έχει πλέον! Εσύ συνεχίζεις να αυτομαστιγώνεσαι..
Και εγώ μέσα από όλο αυτό, έμαθα να κυνηγάω τα όνειρα μου να επιμένω μόνο για ό,τι αξίζει!
Να βλέπω τον έρωτα στα μάτια..
Να περνάω πάντα από εκεί που αγαπάω, έστω για μια καληνύχτα.
Έμαθα να σέβομαι και το κυριότερο έμαθα να δίνω το χέρι μου μόνο σε όσους θέλω εγώ..