Εγώ και η Χριστίνα. Όταν οι φίλες γίνονται οικογένεια

Γράφει η Έφη Νερούτσου.

Την γνώρισα όταν αποφάσισα να σπουδάσω δημοσιογραφία. Την έλεγαν Χριστίνα Βραχάλη. Ήταν κούκλα και από ότι μάθαινα μία από τους καλύτερους της αθλητικής δημοσιογραφίας.

Εγώ δεν ήμουν ούτε η πιο ήσυχη ούτε η πιο νορμάλ μαθήτρια που θα μπορούσε να έχει. Είχα πάντα την λογική του “έλα μωρέ και τι έγινε”.

Έφτασα μισή ώρα αφού είχε αρχίσει το μάθημα και εγώ το έβρισκα πολύ λογικό το να μπω μέσα.

-Έφη, έχεις αργήσει μισή ώρα. Που πας;

-Ε ναι το ξέρω. Και;

Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που πήγα στο μάθημα της. Δεν την συμπαθούσα.

Η ζωή όμως έχει το δικό της πρόγραμμα και δεν σε ρωτάει για τίποτα. Μετά από ένα χρόνο από το τέλος των σπουδών μου και αφού πήρα το πτυχίο μου, βγήκαμε για καφέ, για κάποιο λόγο που δεν θυμάμαι.

Είχα ξεχάσει με έναν μαγικό τρόπο και ότι δεν την συμπαθούσα και όλα. Γελάγαμε, βγάζαμε φωτογραφίες και ξαφνικά βρεθήκαμε να λέμε τα προσωπικά μας.

Για να μην λέω και πολλα. Η Χριστίνα είναι αυτή που σχεδόν κάθε βράδυ θα κοιμηθούμε μαζί. Είναι αυτή που θα γελάσει επειδή κάθομαι με τις ώρες και μιλάω με τον Τσίλι τον σκύλο της.

 Είναι αυτή που θα μου πει “Δεν σε ακούω καλά, τι έγινε; “. Είναι αυτή που θα μου πει “Πάρε με ότι ώρα θες να έρθω να σε πάρω”. Είναι αυτή που μου είπε “Πω, πρέπει να σου βγάλω ένα ζευγάρι κλειδιά. Δεν γίνεται άλλο αυτό”. Οι φίλες της έγιναν φίλες μου με μία άνεση λες και τις ήξερα χρόνια. Η Σταυρούλα θα με πάρει δυο φορές την ημέρα. Την μία για να δει αν είμαι καλά και την δεύτερη για να με ρωτήσει αν έφαγα για να μου μαγειρέψει. Όπως καταλαβαίνετε, τις αγαπώ το ίδιο και τις δύο.

Η Χριστίνα είναι όμορφη, είναι επιτυχημένη και ο πιο καλός άνθρωπος που μπορείς να γνωρίσεις. Εε βασικά, είναι εκνευριστικά καλός άνθρωπος. Βλέπει πάντα την θετική πλευρά των πραγμάτων και για να σου πει “αντίο” πρέπει να έχεις το ταλέντο να την φέρεις στο αμήν.