Τι σου χρωστάω να ξερες! Από τι λαβύρινθους με έβγαλες. Από πόσους φόβους με γλύτωσες. Με βρήκες χαραγμένη, δειλή, μειωμένη και με ανάγκασες να δω απ’ την αρχή, την αξία μου, τα μπορώ μου, τα θέλω μου.
Γράφει η Λιάνα
Είσαι εσύ. Το διαφορετικό και το τόσο γνώριμο άγνωστο. Η παράδοξη, γοητευτική και τρομαχτική παρουσία και συνάμα απουσία της ζωής μου.
Εκείνο το αλλιώτικο συναίσθημα, που όλοι θέλουν κάποια στιγμή να ζήσουν, αλλά φοβούνται γιατί υπάρχει, κάπου χαραγμένη στο μέλλον, μια ημερομηνία λήξης. Αναγκαία και ανεξίτηλη. Για λόγους, που χιλιάδες λέξεις να γραφτούν, ποτέ δε θα γίνουν κατανοητοί, απ’ τους πολλούς.
Είσαι εσύ. Που σαρώνεις τόσο γλυκά τα πάντα. Που τα διαλύεις και σ’ ένα δευτερόλεπτο τα ξαναχτίζεις πιο όμορφα, πιο αληθινά.
Κι εγώ απλά αφήνομαι στη δυναμική αυτών που ζούμε, με απόλυτη συνείδηση, πως το αύριο ποτέ δεν μπορεί να είναι το ίδιο μαζί σου. Κι εγώ φορτίζω τις μπαταρίες μου απ’ τις στιγμές μας, αναδιοργανώνομαι, κλείνω πληγές, παίρνω θάρρος. Γίνομαι ξανά ο εαυτός μου.
Τι σου χρωστάω να ξερες! Από τι λαβύρινθους με έβγαλες. Από πόσους φόβους με γλύτωσες. Με βρήκες χαραγμένη, δειλή, μειωμένη και με ανάγκασες να δω απ’ την αρχή, την αξία μου, τα μπορώ μου, τα θέλω μου.
Όχι, δεν είσαι ο έρωτας μου, το καρδιοχτύπι ή τα γυναικεία όνειρα μου. Είσαι μια πραγματικότητα, χωρίς τίποτα το περιττό ή το δήθεν. Είσαι μάχη και ανακωχή. Ένα χρέος της ζωής απέναντι μου, που άργησε πολλά χρόνια να ξεπληρωθεί. Ένα διάλειμμα, μια παύση στους αγώνες, ενός τεράστιου διαστήματος.
Ξέρεις, ξέρω, πως τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Πώς όλοι αυτοί οι υπερτιμημένοι έρωτες, τα μεγάλα λόγια, οι όρκοι, κάπου στην πορεία, συγκρούονται με την αλήθεια και ναυαγούν. Αυτόν ακριβώς το φόβο δε νιώθω μαζί σου. Αυτή την αγωνία ξέχασα με σένα. Γιατί όλα είναι ξεκάθαρα, διάφανα, μακρυά από καλλωπισμούς και προσποιήσεις.
Είσαι εσύ, που η καρδιά σου είναι πιο καθαρή απ’ όλες τις καρδιές που τάχα μου χαρίστηκαν στη ζωή μου. Εσύ που μπορώ, το ορκίζομαι, να σου πω κάθε μου σκέψη, κάθε ανοησία μου, κάθε πιστεύω μου κι όλα θα μείνουν ασφαλή, μέσα σου.
Θα φύγεις ή θα φύγω. Μια άτυπη, σιωπηλή συμφωνία, μεταξύ μας. Τίποτα όμως δε θα αλλάξει την ειλικρίνεια που μοιραζόμαστε. Και τίποτα ποτέ δε θα με εμποδίσει να σου πω πως σ’ αγαπάω, με τον ιδιαίτερο τρόπο, που μόνο εσύ μπορείς να καταλάβεις. Ευχαριστώ…
Ή το παραπάνω ή τίποτα!
Η αγάπη, είναι εδώ στο τώρα, στη στιγμή ,στον ενεστώτα.
