Δεν χωράνε εκπτώσεις στην αγάπη

Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου

Διαρκώς συζητάμε για τις σχέσεις. Αυτές που θα έπρεπε να κάνουν την καρδιά μας να κοπανάει σαν ταμπούρλο μέχρι τα βαθιά γεράματα, εκείνες που –θεωρητικά- θα έπρεπε να είναι η προτεραιότητά μας, όσες έχουν στιγμές που ηρεμεί το μέσα μας όταν βρισκόμαστε αγκαλιά κι όποιες –ουσιαστικά- θα έκαναν την καθημερινότητα και τη ρουτίνα μας υποφερτή μέχρι να ξαναενωθούν τα σώματά μας.

Το σημάδι που δίνει το πράσινο φως για να καταλήξεις πως βρίσκεσαι στη σωστή αγκαλιά, είναι όταν συνειδητοποιείς πως αυτό είναι το πρόσωπο που θες να βλέπεις πρώτο το πρωί που ξυπνάς και τελευταίο πριν σε πάρει μαζί του ο Μορφέας. Γιατί είναι εκείνο το πλάσμα που δεν μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς αυτό. Υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, κάτω από όσες δυσκολίες.

Κι αυτό, ακόμη κι αν δεν είναι πολλές φορές εφικτό για ένα εκατομμύριο λόγους, είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της προσωπικής σου πραγματικής ευτυχίας με τον άνθρωπο που νιώθει κι εκείνος για σένα ακριβώς το ίδιο. Σπάνιο; Μπορεί. Αλλά συμβαίνει αν κοιτάξεις γύρω σου οπότε δεν είναι ακατόρθωτο με βεβαιότητα.

Δεν είναι εύκολο πράγμα να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Δεν υπάρχουν ροζ συννεφάκια στα οποία βρίσκεστε επάνω που αρμενίζουν στον καταγάλανο ουρανό και μαζί ξεπερνάτε κάθε εμπόδιο ως διά μαγείας. Αγάπη είναι τρυφερότητα, αγώνας, υποχωρήσεις, κατανόηση, σεβασμός, προσπάθεια και υπομονή. Όλα απαραίτητα και αμφίδρομα δοσμένα. Χωρίς εγωισμούς, τσιγκουνιές και μέτρημα.

Προτεραιότητα του άλλου είσαι εσύ και δική σου ο άλλος. Με απουσία παιχνιδιών εξουσίας και βολέματα. Τίμια, ξεκάθαρα, με πολλή δουλειά και με πολύ συναίσθημα που δίνεται απλόχερα χωρίς φόβο. Ο καθένας αντιλαμβάνεται τη θέση του και οι δύο μαζί γίνονται ένα, χωρίς να το έχουν προγραμματίσει. Η μοναδική βασική προϋπόθεση είναι το αμφίδρομο και το αμοιβαίο.

Δεν έχει κανένα νόημα να αναλώνεσαι σε εφήμερα και σε ξεπέτες. Δε γεμίζει η καρδιά σου με αυτά και μόνο επιπλέον κενά δημιουργεί.

Γιατί εκεί έξω μπορεί να υπάρχουν πολλές επιλογές ανθρώπων που θέλουν να περάσουν μαζί σου ένα βράδι αλλά το εφήμερο ποτέ δεν κάλυψε ανάγκες της ψυχής παρά μόνο ενστικτώδεις ορμές του σώματος.

Κι επειδή έχουμε γεμίσει πληγές που τις γλείφουμε και τις ξαναγλείφουμε για να γιάνουν, ας αρχίσουμε κάποια στιγμή να αποδεχόμαστε πως δε χωράνε εκπτώσεις στην αγάπη και καλύτερα να στρέψουμε όλη μας την προσοχή στον εαυτό μας μέχρι και αν.