Γράφει η Άννα Μαρκοπούλου
Δεν είναι όλοι για σχέσεις.
Όχι γιατί είναι κακοί. Ούτε γιατί δεν νιώθουν.
Αλλά γιατί δεν ξέρουν πώς να μείνουν, όταν τα πράγματα δυσκολεύουν.
Δεν ξέρουν πώς να σταθούν. Πώς να μοιραστούν. Πώς να χτίσουν.
Κάποιοι είναι φτιαγμένοι για το τώρα. Για το λίγο.
Για το “όσο περνάμε καλά”.
Μόλις όμως η σχέση ζητήσει παρουσία, συνέπεια, βάθος… φεύγουν.
Όχι πάντα με φασαρία.
Μερικές φορές απλώς απομακρύνονται.
Αφήνουν κενά στα μηνύματα, στα βλέμματα, στην καρδιά.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι.
Το πρόβλημα είναι ότι τους αναγνωρίζουμε πάντα στο τέλος.
Όταν έχουμε ήδη επενδύσει.
Όταν έχουμε ήδη αγαπήσει.
Όταν έχουμε πει «εγώ είμαι εδώ» σε κάποιον που δεν είχε σκοπό να μείνει.
Αν μάθαμε κάτι, είναι ότι η πρόθεση φαίνεται από την αρχή.
Όχι στα λόγια, αλλά στα μικρά.
Στο πώς ακούει. Στο πώς ρωτάει. Στο πώς σου κρατάει το χέρι όταν λυγίζεις.
Και κάπου εκεί, μαθαίνεις:
δεν είναι όλοι για σχέσεις.
Και δεν χρειάζεται να τους φτιάξεις για να ταιριάξετε.
Χρειάζεται απλώς να φεύγεις,
όταν δεις πως ο άλλος δεν ήρθε ποτέ πραγματικά.
