Δεν είναι μαγαζί η καρδιά να μπαινοβγαίνεις ανάλογα με τα κέφια σου.

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου

Δεν είναι παιχνίδι ξέρεις η σχέση. Δεν είναι μαγαζί η καρδιά, που λέει και το άσμα. Δεν μπορείς να μπαινοβγαίνεις στη ζωή του άλλου, ανάλογα με την διάθεση της στιγμής, γιατί ξέρεις νιώθουν οι άνθρωποι, πονούν οι άνθρωποι, πληγώνονται οι άνθρωποι…

Κι είναι και κάποιες κουβέντες που δεν μπορείς να ξεστομίζεις ελαφρά τη καρδία. Είναι και κάποιες κουβέντες που μπορούν να σε απογειώσουν ή να σε προσγειώσουν απότομα κι αυτές τις κουβέντες πρέπει να τις λες μόνο αν τις αισθάνεσαι απόλυτα, μόνο αν είσαι απόλυτα σίγουρος γι’ αυτές. Γιατί ξέρεις ματώνουν οι καρδιές, ραγίζουν οι καρδιές, υποφέρουν οι καρδιές…

Κι είσαι κι εσύ που στον πρώτο καβγά χτυπάς τις πόρτες και μιλάς για χωρισμό. Είσαι κι εσύ που σε κάθε πρόβλημα, πισωπατάς κι εξαφανίζεσαι. Είσαι κι εσύ που σε κάθε διαφωνία, κατευθύνεσαι στο τέρμα.

Κι έρχεσαι τώρα να ζητάς μια ακόμη ευκαιρία, μια ακόμη προσπάθεια. Έρχεσαι τώρα και ζητάς να συγχωρήσω ξανά το ίδιο λάθος, να ξεχάσω ξανά το “φεύγω” σου. Μα δεν έχω άλλη δύναμη πια, δεν έχω άλλη αντοχή πια, δεν έχω άλλη υπομονή πια, λυπάμαι…

Στο ‘χα πει ψυχή μου πως το “σ’ αγαπώ” και το “χωρίζουμε” δεν το λέμε αν δεν είμαστε σίγουροι. Στο είχα πει πως τα λόγια κι οι πέτρες που πετάμε, δεν γυρίζουν πίσω ακόμη κι αν το μετανιώσουμε. Στο είχα πει πως στο επόμενο “φεύγω” η πόρτα πίσω σου θα κλείσει.