Δεν είναι έρωτας αν δεν έχεις σκεφτεί να τα παρατήσεις για να δεις αν θα σε κυνηγήσει.

Γράφει η Δανάη Χριστοδούλου

Έρωτας χωρίς παιχνίδι δεν υπάρχει. Όχι το παιχνίδι των ψεμάτων και των κρυφών ατζέντων, αλλά το παιχνίδι του «κι αν φύγω, τι θα κάνεις;». Του «πόσο σε νοιάζει πραγματικά;». Αν δεν έχεις νιώσει τη φλόγα να σβήνει για μια στιγμή, μόνο και μόνο για να δεις αν κάποιος θα προσπαθήσει να την ανάψει ξανά, τότε τι ζεις;

Ο έρωτας είναι μια διαρκής δοκιμασία.
Δεν μπορείς να τον νιώσεις πλήρως αν δεν έχεις φτάσει στα όρια. Αν δεν έχεις σκεφτεί να γυρίσεις την πλάτη σου, να πάρεις το ρίσκο να φύγεις. Όχι επειδή δεν θες, αλλά για να δεις αν ο άλλος θέλει. Αν θα κάνει το βήμα να σε κρατήσει. Αν θα σε κυνηγήσει, όχι από εγωισμό, αλλά επειδή του λείπεις, επειδή δεν αντέχει να σε χάσει.

Δεν είναι έρωτας αν δεν δοκιμάσεις το «μαζί».
Όχι μόνο στα εύκολα, αλλά στα δύσκολα. Αν δεν μπεις στον πειρασμό να δεις αν αξίζει, αν ο άλλος θα παλέψει για σένα. Ένας έρωτας που δεν έχει περάσει από το σημείο μηδέν, που δεν έχει απειληθεί, δεν έχει δοκιμαστεί, δεν είναι έρωτας. Είναι απλά μια συνήθεια με περισσότερα φιλιά.

Κι αν φύγεις;
Αν γυρίσεις την πλάτη σου και ο άλλος μείνει αμέτοχος; Αν δεν κάνει το βήμα, αν δεν προσπαθήσει να σε φέρει πίσω; Τότε ξέρεις. Ξέρεις ότι αυτός ο έρωτας δεν είχε τις ρίζες που χρειάζονται για να αντέξει.

Ο έρωτας είναι κυνηγητό.
Μια συνεχής ένταση ανάμεσα στο «μένω» και το «φεύγω». Αν δεν έχεις σκεφτεί να δοκιμάσεις τα όριά του, τότε δεν τον ζεις. Και αν το κάνεις και δεις τον άλλον να παλεύει να σε φέρει πίσω, τότε ξέρεις: αυτός είναι ο έρωτας που αξίζει.

Γιατί, τελικά, ο έρωτας δεν είναι ποτέ δεδομένος. Είναι μάχη. Είναι πάθος. Είναι το ερώτημα: «Θα με κυνηγήσεις αν φύγω;» Και η απάντηση που δείχνει αν όλα αυτά αξίζουν.

#Τα Σαββατοκύριακα, ανήκουν στο Writing Lab. Στις ομάδες “βιωματικής” γραφής, εκεί που κάνουμε τις σκέψεις συναίσθημα και το συναίσθημα, λέξεις!